"Time present and time past are both perhaps present in time future"

.


Η σκόνη του χρόνου

Σίγουρα απέχει από τις μεγάλες ταινίες που μας έχει δώσει στο παρελθόν ο Αγγελόπουλος. Η απόπειρα να φέρει την κάμερα κοντά σε πρόσωπα και πράγματα είναι μάλλον ανεπαρκής και αδέξια (μεγάλη κουβέντα), δεν πλάθει χαρακτήρες, φαίνεται λειψή και αμήχανη. Το γεγονός απεικονίζεται και στις ερμηνείες, όπου αν ο Μπρούνο Γκανζ βρίσκει τον τρόπο να σταθεί και να περισώσει την κατάσταση, ο Γουίλεμ Νταφόε παραπαίει από σχεδόν αόρατος έως άνευ ουσίας στομφώδης, σίγουρα πάντως αμήχανος (με κύρια την ευθύνη του σεναρίου και της σκηνοθετικής προσέγγισης).

Όσο η κάμερα κλείνεται στους 4 τοίχους η ταινία φαίνεται εγκλωβισμένη (εξαίρεση η σκηνή με το τρίτο φτερό και τις τηλεοράσεις όπως και η "διπλή" σκηνή του άδειου μπαρ). Όταν όμως επιστρέφει στο γνώριμο πεδίο του σκηνοθέτη, τους φυσικούς χώρους δηλαδή, σαν να απελευθερώνεται, οπότε μας χαρίζει μοναδικές στιγμές, οι περισσότερες με πλάνα σεκάνς (τι άλλο;). Ο Αγγελόπουλος κλείνει το μάτι στον πιστό θεατή του με τις σκηνές των αγαλμάτων, των συνόρων και της ομίχλης.
Ο χειρισμός του χρόνου είναι αριστοτεχνικός (παλιά του τέχνη κόσκινο) και είναι τελικά το δυνατό σημείο της ταινίας (το πώς χειρίζεται π.χ. το παρόν της ταινίας μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου) . Σταθερές αξίες η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου και η εξαιρετική φωτογραφία από τον Αντρέα Σινάνο που καταφέρνει να βρει φως ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει.

Στα πολιτικά και άλλα μηνύματα... από το Σάββατο που είδαμε την ταινία ακόμα τα συζητάμε. Τα επίπεδα ανάγνωσης είναι πολλά και όχι ξεκάθαρα με μια πρώτη (ή και... δεύτερη) ματιά, σίγουρα τροφή για συζήτηση! "Τίποτα δεν τελείωσε" ή "Η Ιστορία μας πέταξε στο περιθώριο"; Ίσως με το τρίτο μέρος της Τριλογίας (προσωρινός τίτλος "Αύριο") γίνει πιο ξεκάθαρη η θέση του σκηνοθέτη.

.

Ο Μαρξ (και πάλι) στο Σόχο

.

Πριν από ένα μήνα πήγα με μεγάλες προσδοκίες να παρακολουθήσω την παράσταση "Οι Ηθοποιοί" στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Μεγάλη απογοήτευση τόσο από το κείμενο όσο και από την παράσταση, πραγματικά έκανα υπομονή για να αντέξω τις ατάκτως ερριμμένες ατάκες του κειμένου, την πομπώδη έκφραση, την υποτιθέμενη εσωτερικότητα.

Κάποια στιγμή, η σκηνοθετική άποψη έφερε τον μεγάλο Άγγελο Αντωνόπουλο να καθίσει δίπλα μου (πάντα με υποψιάζει μια κενή θέση στην πρώτη σειρά...). Σκέφτηκα για άλλη μια φορά την ατυχία μου που δεν τον είχα απολαύσει -όπως τόσοι γνωστοί και φίλοι- στην παράσταση "Ο Μαρξ στο Σόχο".

Και, να, σαν η σκέψη μου να έπιασε τόπο, η παράσταση ανεβαίνει ξανά από 11/2, στο Υπόγειο, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη. Πού θα πάει, αν και λίγες οι παραστάσεις, αυτή τη φορά θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να τα καταφέρω.
.

Στην Πάρνηθα... the easy way

.
Εκμεταλλευτήκαμε τη λιακάδα της Κυριακής για μια βολτίτσα με το τελεφερίκ της Πάρνηθας. Όσοι θυμόμαστε τα παλιά κόκκινα βαγόνια τον ορθίων που έσκουζαν μόλις συναντούσαν κάθε πυλώνα και πολλές φορές έμεναν στη μέση της διαδρομής προκαλώντας σύγκρυο στους επιβάτες (αν είχε και αέρα, άστα να πάνε)... τα ξεχνάμε.

Ανακαινισμένος ο σταθμός επιβίβασης, και όλο το σύστημα, από μηχανισμό μέχρι βαγόνια...




Θαυμάζουμε τη θέα από ψηλά...


Και, βέβαια, περιμένουμε την Άνοιξη για να πάρουμε τα μονοπάτια του Εθνικού Δρυμού,

ό,τι απέμεινε δηλαδή από την καταστροφική φωτιά του Ιουνίου...

.

The big spring project και... ο Φλεβάρης

.

Τώρα, είναι αλκυονίδες μέρες αυτές ή δεν είναι; Εγώ πάντως δεν πτοούμαι από τις ενδιάμεσες βροχούλες. Είδα δυο μέρες ήλιο; Πήραν τα μυαλά μου αέρα και ονειρεύομαι ανερυθρίαστα την Άνοιξη. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει*, δε λέει η παροιμία;
Άντε, καιρός να ξαναπιάσω το άλλο μεγάλο πρότζεκτ.


Το ξεκίνησα πέρυσι και υπολογίζω φέτος το Πάσχα (ή το πολύ του χρόνου) να το έχω ολοκληρώσει. Τα περισσότερα μοτίφ είναι έτοιμα, τα περιγράμματα λείπουν.

Το μοτίφ, ολοκληρωμένο.

Τα αγαπημένα χρώματα της άνοιξης, σε κλωστές...

*Και αφού έπιασα τις παροιμίες, ας δούμε τι άλλο ακούγεται για τον Φλεβάρη, από τη λαϊκή μας παράδοση:

-Ο Φλεβάρης με νερό, κουτσός μπαίνει στο χορό.

-Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει.

-Ο Φλεβάρης κι αν χιονίσει, πάλι άνοιξη θ' ανθίσει.

-Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίζει, πάλι η άνοιξη μυρίζει, μα κι αν τύχει να θυμώσει, μες στα χιόνια θα μας χώσει.

-Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι θα μυρίσει μ' αν τις φλέβες του ανοίξει ξεροπήγαδα γιομίζει.

-Χιόνια του Φλεβαριού, χρυσάφι του καλοκαιριού.

-Κύριε ελέησον, Φλεβάρη, και στο χάλκωμα με βάνεις (από το πολύ κρύο μπαίνουμε στο καζάνι να ζεσταθούμε).

-Ο μήνας Φλεβάρης ή τις φλέβες (του νερού) ανοίγει ή τις φλέβες κλείνει.

-Ο Φλεβάρης φλέβες ανοίγει και πόρτες σφαλάει (βρέχει και κάνει κρύο).

-Στις δέκα εφτά του Φλεβάρη θα ζεσταθεί το νύχι του βοδιού (στις 17 του Φεβρουαρίου αρχίζει να ζεσταίνει ο καιρός).

-Στις δεκαπέντ' από Φλεβάρη βαρεί το άλογο ποδάρι (ζεσταίνει ο καιρός).

-Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη, φλέβισέ το.

-Φλεβάρη, φλέβες (νερού) μ' άνοιξες.

-Σου 'πανε Φλεβάρη βρέξε και λησμόνησες να πάψεις.


Ειδικά για την Υπαπαντή η λαϊκή παράδοση τα προβλέπει όλα:

-Παπαντή καλοβρεμμένη, η κοφίνα γεμισμένη.

-Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας.

-Παπαντούλα χιονισμένη, με τ' αμπάρια γιομισμένα.


Ενώ ο Στρατής Μυριβήλης στη "Ζωή εν τάφω" έγραφε:

«Είχε, θυμάμαι, εδωνά πάνω στο μπούτι, και μια καφεδιά βούλα.
Η μάνα της, μούπε, τότες που την είχε στην κοιλιά,
έπιασε τηγάνι ανήμερα τ' Αγιού Συμνιού,
και σαν το θυμήθηκε σκουπίστηκε τρομαγμένη στο μερί της.
Και το κορίτσι γεννήθηκε "σημνιωμένο" μ' αυτή τη δαχτυλιά.»

Το οποίον προέκυψε από τη λαϊκή δοξασία που λέει ότι οι έγκυες πρέπει να απέχουν από κάθε δουλειά τη μέρα του Αγ. Συμεών (3 Φεβρουαρίου), διότι το παιδί θα βγει "σημειωμένο" (Συμεών- σημειώνω- σημάδι).

Για τις άλλες ονομασίες του Φεβρουαρίου διαβάζουμε στο astropeleki, ενώ για τα κλαδέματα των αμπελιών που γίνονται αυτόν το μήνα διαβάζουμε και βλέπουμε το blog του Δημήτρη Ρουσουνέλου.

Καλό μήνα να έχουμε!

.

Ομήρου Ιλιάδα, στο θέατρο Περοκέ

.
Μια όμορφη παράσταση από μια πολύ κεφάτη θεατρική ομάδα. Πιστεύω ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον για παιδιά κάθε ηλικίας. Τα μεγαλύτερα -που θα ξέρουν την ιστορία- ακόμα περισσότερο αλλά και τα μικρότερα παρακολουθούν ευχάριστα χάρη στην πολύ ωραία μουσική και τραγούδια του Λ. Μαχαιρίτσα, την ωραία κίνηση των ηθοποιών και την αεράτη on-stage εναλλαγή κοστουμιών. Η ακουστική του χώρου είναι βέβαια προβληματική στους διαλόγους (σε κάποια σημεία δυσκολεύει την κατανόηση της -έτσι κι αλλιώς- γρήγορης εναλλαγής τους).
Όσο αρνητική γνώμη είχα για την περσινή παράσταση του Περοκέ, τόσο θετική έχω για την φετινή.

.

.