Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

elie, elie είσ' εδώ;

.Καλές διακοπές!

.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Χωρίς τίτλο, χωρίς φωτογραφία...

...τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, έλεγε ο παππούς μου.

Καθαρό κείμενο όλες όλες 100 σελίδες. Σχήμα μικρό, γράμματα θεόρατα, τουλάχιστον 14άρια. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό το κείμενο δεν ξεπερνά τις 8.000 λέξεις αλλά είναι απλωμένο και τραβηγμένο από τα μαλλιά ώστε να βγει βιβλίο (θα μπορούσε να 'ναι τετρασέλιδο εφημερίδας, χωρίς να είναι σεντόνι). Βάλε και χοντρό εξώφυλλο. Και μόνο που το φυλλομέτρησα είπα "έλεος". Έτυχε να μου το χαρίσουν (να παρεξηγηθώ τώρα;) οπότε το διάβασα, δεν πήρε πάνω από δυο ώρες. Δυο φορές "έλεος". Περιεχόμενο; Στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει e-mail που έρχονται σωρηδόν στα mailbox μας, (θέλει να είναι) τσιτάτο, εξυπνακίστικο.
Και είναι βιβλίο που φιγουράρει στη λίστα των best sellers. Φτιάχτηκε για να πουλήσει. Πιασάρικος ο τίτλος, πιασάρικο και το όνομα του γράφοντα.
.

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Δυο μέρες, δυο ταινίες

.
Άδειο το σπίτι*. Τι θα μας φτιάξει το κέφι; Πάμε να δούμε το MAMMA MIA; Θερινό, μόνο θερινό. Αν μας άρεσε; Πάμε παρακάτω. Αν περάσαμε καλά; Δε βαριέσαι, για να πιεις μια γρανίτα καλή είναι. Τίποτα παραπάνω. Ούτε τοπία χορταίνεις (τι στενά πλάνα ήταν αυτά!), ούτε σκηνικά (όταν μεταφέρεις ένα θεατρικό έργο στο πανί γιατί "αγκιστρώνεσαι" από 4 τοίχους;). Λόγω μπάτζετ; Όχι απαραίτητα, μάλλον από κακή επιλογή. Π.χ. αυτή η πολυδάπανη σκηνή με το money money, θα μπορούσε να μην υπάρχει εξ αρχής, σαν σφήνα ήταν.
Η πλοκή; Εντάξει, εδώ δεν περιμέναμε σπουδαία πράγματα, μιούζικαλ είναι. Αλλά η... ανατροπή του τέλους μας έβγαλε νευρικά γέλια. Η σκηνοθεσία; Απλοϊκή, στανταρισμένη, άνευρη. Κακή σε μερικά σημεία. Το φινάλε καθόλου γκραν, όπως αρμόζει σε ένα μιούζικαλ. Δύο φωτεινές στιγμές: το χορευτικό των γυναικών με απίστευτες κομπάρσους και επίσης το χορευτικό με την εισβολή των αγοριών στο μπατσελορέτ πάρτι. Οι... αναφορές στην ελληνική πραγματικότητα γλαφυρές.
Η μουσική (αν δεν είσαι καρεκλάς) θα σε κάνει να κουνήσεις ρυθμικά το πόδι, μέχρι εκεί.
Το κάστινγκ; Ατυχές κατά τη γνώμη μου. Η Μέριλ Στριπ είχε μεγάλες στιγμές αλλά και στιγμές που βαριόταν αφόρητα. Ο Μπρόσναν, άχαρος, άκαμπτος, αμήχανος.
Και το spoiler (δεν αντιστέκομαι!) της ταινίας; Πώς η εξηντάρα Στριπ, 23 χρόνια πριν ήταν νεαρή, ζωηρή παιδούλα των λουλουδιών σύμφωνα με τις φωτογραφίες των... μνηστήρων. Από μια απλή αφαίρεση... λίγο πριν τα σαράντα μας προκύπτει. Πάμε παρακάτω, λοιπόν.


Στον αντίποδα ο Σκοτεινός Ιππότης. Ο Νόλαν κατάφερε να πάει την υπόθεση Batman ένα βήμα πιο πέρα. Ξεφεύγοντας από την εντελώς καρτουνίστικη αισθητική, σε πιο ρεαλιστικά σκηνικά, με πιο ρεαλιστικούς ήρωες έφτιαξε μια ταινία μεγάλη αλλά ισορροπημένη, τέλεια σκοτεινή. Πρώτη φορά σε αντίστοιχη μεταφορά κόμικ δίνεται τόση έμφαση στο πλάσιμο των χαρακτήρων, με αρκετή πρωτοτυπία μάλιστα: ο υπερ-ήρωας εμφανίζεται τρωτός ακόμα και ένστολος ενώ στην... ανθρώπινη εκδοχή του είναι μια φιγούρα που φλερτάρει με το κιτς. Πολλές φορές χάνει την παράσταση από τον Κακό - Τζόκερ (περίμενε κανείς ότι θα υπήρχε ερμηνεία ισάξια με του Νίκολσον;) Τα ηθικά διλήμματα δεν έχουν προφανή απάντηση, το δίδαγμα δεν μένει για το φινάλε -όπως στα κλασικά κόμικ. Οι σκηνές δράσης μου άρεσαν, ιδιαίτερα αυτές της καταδίωξης στους δρόμους, τα εφέ ήταν σε σωστή δοσολογία, ενώ στα συν μετράω την απουσία σπλάτερ.
Στο κάστινγκ, εκτός από την εξαιρετική ερμηνεία του Λέτζερ, ούτε ο Μπέιλ με έπεισε ούτε η Τζίλενχαλ μου άρεσε. Οι δεύτεροι ρόλοι είχαν πολύ καλύτερη τύχη.
Γελάσαμε (και) από την υπερβολή σε μερικά σημεία αλλά συνολικά η ταινία προσφέρει διαδοχικές κορυφώσεις, καλό επίπεδο σασπένς που υποβοηθάται από την υποβλητική μουσική. Το πολιτικό μήνυμα και η αμερικανιά μια χαρά περνάει (από το παράθυρο, ως συνήθως) αλλά κάναμε πως δεν το είδαμε.
Ναι, αυτήν την ταινία θα την πρότεινα, αλλά απαιτεί κλειστή αίθουσα (δυσκολεύομαι να δω πώς θα λειτουργούσε σε θερινό) που είναι μια κάποια θυσία καλοκαιριάτικα. Θα είχα πάρει πιο δύσκολα την απόφαση αυτή αν δεν είχα διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα εδώ.

*Η πριγκιπέσα ξεκίνησε τις διακοπές της μια βδομάδα νωρίτερα...
.

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι

.
Μια οικογένεια και η διαδρομή της από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα. Όλη η πορεία τους και ένα ορατό ή αόρατο νήμα να ενώνει τις ζωές τους, τις σχέσεις τους: το κρασί.
Ένα καεφάλαιο για κάθε ήρωα που αναλαμβάνει να ξεδιπλώσει αλλά και να συνοψίσει τη ζωή του σε λίγες σελίδες, βάζοντας την ψηφίδα που θα ολοκληρώσει την εικόνα της οικογενειακής ιστορίας.
Αυτή η αφηγηματική φόρμα έχει αποδειχτεί ότι εξυπηρετεί, ιδίως όταν μυθιστορηματικά καλύπτονται μεγάλες χρονικές περίοδοι. Η συγγραφέας, βέβαια, έχει επιλέξει το τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση κάθε προσωπικής διαδρομής, προσδίδοντας μια περιττή αντικειμενικότητα που "εμποδίζει" να αναδειχθούν οι διαφορετικές αλήθειες των πρωταγωνιστών, ο διαφορετικός τρόπος θεώρησης των πραγμάτων από κάθε υποκείμενο.
Στο φόντο ή στο προσκήνιο ένα ποτήρι κρασί, ένα βαρέλι, ένα μπουκάλι, ένα οινοποιείο, δίνουν τον τόνο αλλά προσωπικά περίμενα εντονότερη... οινική σφραγίδα (δημιουργεί προσδοκίες και το οπισθόφυλλο) σε επίπεδο εμβάθυνσης στην μαγεία της παραγωγής, της επιλογής, της γεύσης. Μια τέτοια σφραγίδα μάλλον θα ενίσχυε την ατμόσφαιρα του έργου αν και θα προϋπέθετε αρκετή μελέτη από τη συγγραφέα.

Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα είναι ένα συμπαθέστατο βιβλίο που αγκαλιάζει τις εξελίξεις του 20ου αιώνα δίνοντας το πολιτικό στίγμα κάθε περιόδου από την πλευρά μιας μάλλον συντηρητικής οικογένειας.
Όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν η συγγραφέας... μετράει τις λέξεις της με αποτέλεσμα να μην πλατιάζει, να πλάθει και να προσφέρει ένα μυθιστόρημα χωρίς κοιλιά αλλά αντίθετα, με αρκετές κορυφώσεις (από τα πλεονεκτήματα κι αυτό του επιλεγμένου μοντέλου αφήγησης).
.

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

Ένα μακρύ σαββατοκύριακο και δυο προτάσεις

.
Είναι μέρες που αισθάνομαι ότι τρέχω συνεχώς αλλά στον βραδινό απολογισμό αισθάνομαι ότι στο πηλίκον υπάρχει ένα τεράστιο μηδενικό (καλά, τι έκανα όλη μέρα;) και είναι άλλες μέρες που... πώς να το πω; Ο χρόνος μοιάζει να ξεχειλώνει. Έτσι και το Σ/Κ που μας πέρασε: Μπάνιο στην θάλασσα, έξοδοι με φίλους σε ταβερνάκια, εστιατόρια, καφέ. Παιχνίδια με τα πιτσιρίκια, κουβέντα με τους μεγάλους (καμιά φορά και ανάποδα).
Μέσα σ' όλα αυτά διάβασα και δυο βιβλία. Ολοκλήρωσα τον Κλειστό Κύκλο του Τζόναθαν Κόου που είχα αρχίσει τρεις μέρες πριν και κατέβασα μονορούφι το Replay-Ζωή σε επανάληψη του Κεν Γκρίμγουντ...

Ο Κλειστός Κύκλος, πολύ καλή πρόταση. Ο Τζόναθαν Κόου πιάνει τους έφηβους ήρωες της Λέσχης των τιποτένιων (εξαιρετικό βιβλίο) και τη ζωή τους 20 χρόνια μετά, γράφοντας ένα μεστό μυθιστόρημα με σαφείς πολιτικές αναφορές στη Βρετανία της τελευταίας δεκαετίας περίπου. Μάλιστα, και πολιτικά γεγονότα ενσωματώνονται στην πλοκή αλλά και πρόσωπα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η πένα του συγγραφέα για άλλη μια φορά δίνει ένα βιβλίο με παλμό, αξίζει όμως κανείς να μην παρασυρθεί σε μια γρήγορη, επιφανειακή ίσως ανάγνωση ώστε να απολαύσει την με μαεστρία σκιαγράφηση των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών.


Το Replay, Ζωή σε επανάληψη απέφερε στο συγγραφέα του το Βραβείο Φανταστικού μυθιστορήματος για το 1988. Ο ήρωας πεθαίνει αιφνιδίως από την πρώτη σελίδα. Επανέρχεται όμως για να ξαναζήσει 8 φορές, έχοντας την εμπειρία της πρώτης ζωής του. Θα επιλέξει την ίδια ζωή για τον εαυτό του; Θα προσπαθήσει να αλλάξει ή -έστω- να επηρεάσει την Ιστορία; Ευκολοδιάβαστο βιβλίο, με γοργό, κινηματογραφικό ρυθμό, που θέτει με τον δικό του τρόπο γνωστά φιλοσοφικά-υπαρξιακά ερωτήματα στον αναγνώστη ακόμη κι αν δεν έχει 7-8 ζωές μπροστά του.

Στα καλοκαιρινά μου αναγνώσματα φέτος, φαίνεται να είμαι τυχερή. Και το βιβλίο που έχω αυτές τις μέρες στα χέρια μου είναι αξιόλογο.
.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Ααα, τι έχει μείνει...

.
...απ' τη φωτιά* (άραγε;)

Καίγεται η Ατσίτσα και η βόρεια πλευρά της Σκύρου... Εμείς την είχαμε δει έτσι...



Ας είναι το τελευταίο post για χαμένες-καμένες φυσικές ομορφιές.

*Ξέρω, άλλο είχε στο μυαλό του ο Νίκος Πορτοκάλογλου όταν έγραφε αυτούς τους στίχους...

.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Κυ-κλο-φόρησε!

.
Μετά τα "Τραπεζάκια έξω" δεν έχει ξαναμπεί δίσκος του Δ.Σ. σπίτι μας. Ήταν τότε που από "Νιόνιος" έγινε ξαφνικά Σαββόπουλος μέσα μας. Πήραμε το μέρος της αλλήθωρης νεολαίας, της τσογλανοπαρέας που κάνει κριτική. Φανατικά, όμως.

Χθες κυκλοφόρησε η συνεργασία με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο Σαμάνος.

Με μισή καρδιά είχαμε πάει να τους δούμε το χειμώνα στην κοινή εμφάνισή τους στην Πέτρου Ράλλη. Γεμάτοι και ικανοποιημένοι φύγαμε στο τέλος. Κυρίως γιατί γίναμε ένα με τη νεολαία που είχε πάει για τον (συνεπέστατο και αξιολογότατο) Θανάση. Και ο Σαββόπουλος ήταν... αλλιώς. Κάτι έγινε. Είχα γράψει κείμενο τότε με σκοπό να το ανεβάσω εδώ αλλά δεν το έκανα, δεν ξέρω γιατί.

Ακούμε το δίσκο για μια βδομάδα και τα ξαναλέμε...
.

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

Καλό μήνα!

.
Έναν ελληνικό καφέ παρακαλώ. Σκέτο.
Και μισή ώρα ελεύθερη...

.