Το επόμενο δεκαήμερο ξεκούρασης είναι αφιερωμένο στην οικογένεια. Ταξιδεύουμε, φορτίζουμε μπαταρίες (κυριολεκτικά και μεταφορικά), φουλάρουμε τις κάρτες της ψηφιακής με φωτογραφίες, γεμίζουμε αναμνήσεις και εμπειρίες.
Αφήνω οπισθοφυλακή τα αυγο-ανθρωπάκια (χθεσινές κατασκευές με την πριγκηπέσα μου) και ετοιμάζω βαλίτσες...
.
Τρία 24ωρα πριν την επιθυμητή ημέρα εξόδου δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα. Με τη σκέψη ότι ο επιμένων -καμιά φορά- νικά, η γράφουσα μετά παρέας αποφάσισε να το ρισκάρει και επισκέφθηκε την ΑΚΤΗ στην Πειραιώς αποφασισμένη να τη βγάλει στο όρθιο (παίρνοντας άλλους τρεις στο λαιμό της) προκειμένου να ξαναθυμηθεί, μουσικά, την εφηβεία της.
Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης μαζί με Μαχαιρίτσα και Σταρόβα.
Ο επιμένων -που έλεγα παραπάνω- τελικά ενίκησε, καθώς βρέθηκε τραπέζι επιτόπου στο οποίο και προσγειωθήκαμε (στην κυριολεξία). Σε εξαίρετη -εγγύτατη στη σκηνή- θέση, αγκαλιά όμως με τους παρακείμενους θαμώνες (απίστευτα στριμόκωλα λέμεεεεεεε).
Δεν ξέρω αν το πρόγραμμα είναι καλό. Ξέρω, όμως, ότι δεν έβαλα γλώσσα μέσα μου από το τραγούδι, ότι ταξίδεψα χρόόόνια πίσω χωρίς να νιώθω κατάθλιψη (πώς μεγαλώσαμε έτσι και τέτοια). Απολαυστικό αυτό.
Ο Παπακωνσταντίνου τα λέει ΟΛΑ και το διασκεδάζει αφάνταστα. Κάτι κυρίες πίσω σχολίαζαν ρυτίδες, κοιλίτσα και άλλα που δεν με άγγιξαν, σε αντίθεση με τη φωνή καμπάνα, το βλέμμα εφήβου και το απίστευτο συναίσθημα που εισέπραττα.
Το χιούμορ του Ζουγανέλη ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα του στυλ μου αλλά κάνει μια απολαυστική μίνι-σάτιρα στους υπόλοιπους που ακόμα θυμάμαι και γελάω. Έκπληξη που δεν είπε τον -cult- "Μακρυμάλλη".
Ο Μπουλάς ήρεμη δύναμη, ο Μαχαιρίτσας λίγο βαρύς (αλλά έτσι είναι πάντα και έχουμε συνηθίσει), ο Σταρόβας λιτά απολαυστικός και πράγματι πολύ καλός κιθαρίστας (αν πω ότι στο στυλ μου θύμισε τον Gilmour θα πέσει πρόγκα;).
Εξαίρετη στη φωνή (και πανέμορφη, επίσης) η Τάνια Κικίδου.
Οι μουσικοί ένας κι ένας, γνώριμοι οι περισσότεροι από τα παλιά.
Τι κι αν το μαγαζί έχει ατμόσφαιρα "μπουζουκλερί", στριμωξίδι κ.λπ. ("μαγαζί" με τα όλα του, δηλαδή...) εγώ κρατάω την ουσία (κι ονειρεύομαι) και αποφαίνομαι ότι το όλο (σχεδόν 4ωρο) θέαμα αξίζει. Αν και στην κερκίδα ή το χορτάρι του Δημοτικού Σταδίου Χανίων, πίσω στα 80's, ένιωθα (ακόμα) καλύτερα...
Η συνταγή είναι για Πασχαλινά κουλουράκια αλλά... θέλαμε και μπισκοτάκια. Το τελευταίο κομμάτι ζύμης, λοιπόν, ανοίχτηκε σε φύλλο και κόπηκε με κουπ πατ.
Όπως βλέπετε και στην παραπάνω φωτογραφία, αγαπημένο μας σχήμα είναι το κουνελάκι που αγοράσαμε (σε κουπ πατ) από το πολύ όμορφο shop της Πινακοθήκης Albertina στη Βιέννη, το κουνέλι είναι -ας πούμε- το έμβλημα της Πινακοθήκης.
Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες από την -προ ολίγων μηνών- επίσκεψή μας:
Η πρόσοψη της Albertina
Το "φουαγιέ" με... χριστουγεννιάτικη πινελιά
Θέα από τον εξώστη
Για λίγες παραστάσεις στη Μουσική Σκηνή "Αυλαία" στο Βοτανικό, βρέθηκαν οι Χαΐνηδες.
Ένα ταξίδι που ξεκινάει από την Κρήτη, με μεγάλη ευκολία περνάει τα σύνορα, διαχέεται στα Βαλκάνια και μέσω Τουρκίας διασχίζει την Ανατολή. Χαλαρή διάθεση, μεγάλο κέφι, ωραίες μουσικές. Όπως μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια τώρα.
Μαζί τους συμπράττει ο καραγκιοζοπαίκτης Άθως Δανέλλης με κείμενα από την επικαιρότητα επί του... μπερντέ. (Aξιοσημείωτη η παλιότερη κοινή δουλειά τους "Ο Καραγκιόζης στη Γιουροβίζιον".)
Τους είδαμε την Παρασκευή και ελπίζουμε σύντομα να το επαναλάβουν γιατί πάλι εκεί θα είμαστε, από τους πρώτους. Κι αν δεν τα καταφέρουμε στην Αθήνα, ραντεβού το καλοκαίρι στην Κρήτη.
Για τις επόμενες εμφανίσεις τους θα ενημερωνόμαστε από δω.
Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου σήμερα και θέλω να πω δυο λόγια για το αγαπημένο βιβλίο της οικογένειας, Τα τρία μικρά λυκάκια του Ευγένιου Τριβιζά με εικονογράφηση της Έλεν Οξένμπερυ, που έχει βγει και εκτός συνόρων (μεταφρασμένο σε δεκαεφτά γλώσσες).
Η ανήλικη της οικογένειας το λατρεύει "γιατί μου αρέθει", χωρίς περαιτέρω ανάλυση.
Οι ενήλικοι της οικογένειας αν και διαφωνούν με τη θεωρία της αρμονικής συνύπαρξης με χάπι εντ, γουστάρουν τα τρία μικρά λυκάκια και χαίρονται που επιτέλους σε ένα παραμύθι παίρνουν -έστω βελούδινη- εκδίκηση από το (Ρούνι Ρούνι το ύπουλο κακό) γουρούνι, κρατώντας για πάρτη τους τον "καλό" ρόλο.
Με την ίδια λογική (οι ενήλικοι της οικογένειας, πάντα):
-Είναι φανατικά με το κογιότ και μισούν το μπιπ μπιπ.
-Ζουν για τη μέρα που ο Σιλβέστρο θα φάει τουιτο-πίλαφο και ο Δρακουμέλ στρουμφάκια.
Τέλος.
