Το όνειρο του Μπαρής

Συνεχίζεις να μαγειρεύεις ασουρέ; Είπα ασουρέ και το θυμήθηκα. Σε είδα πάλι στ’ όνειρό μου. Αν θέλεις, άκουσε να σ’ το εξηγήσω.
Ψήνεις ασουρέ μέσα σ’ ένα μεγάλο καζάνι. Θυμάσαι πώς το έψηνες όταν ήσουν εδώ, έτσι ακριβώς. Πόσο το διασκεδάζαμε, όταν ξύναμε μαζί τον πάτο του καζανιού! Αν το ψήσεις εκεί έξω που βρίσκεσαι, με ποιον θα ξύσεις τον πάτο; Μην τον ξύσεις μ’ άλλο παιδί. Ίσως να είναι συναχωμένο. Μπορεί να κολλήσεις. Την ώρα που μαγειρεύεις τον ασουρέ, εγώ περιμένω δίπλα σου. Για να τον αδειάσεις στα κύπελλα μόλις είναι έτοιμος και μετά να ξύσουμε τον πάτο του καζανιού μαζί. Μετά ακούγονται ξαφνικά φωνές από σφυρίχτρες. Και να σου κάποιος που βαράει την πόρτα πολύ έντονα. Εσύ μου λες:
«Πάμε να κρυφτούμε γρήγορα».
Πρώτα θέλεις να κρύψεις εμένα. Μπαίνω κάτω απ’ το τραπέζι. Όμως δεν γίνεται. Το τραπέζι δεν έχει κάλυμμα. Φαίνομαι από παντού. Ψάχνεις μια θέση να κρυφτείς, δεν υπάρχει! Εκείνη τη στιγμή πέφτουν πολλές γροθιές πάνω στην πόρτα. Όπου να ‘ναι θα σπάσουν την πόρτα. Ξαφνικά η ματιά σου πέφτει στο καζάνι του ασουρέ.
«Μπρος, εδώ μέσα», μου λες.
Πηδάω μέσα στο καζάνι πολύ γρήγορα. Κλείνεις το καπάκι. Σε παρατηρώ απ’ τη χαραμάδα. Άντε, κάνε γρήγορα, κρύψου κι εσύ Ιντζή! Κρύψου, όπως όταν παίζαμε κρυφτό. Να μην μπορέσουν να σε βρουν. Η πόρτα του ντουλαπιού δεν κλείνει. Θα σε δουν αμέσως. Η βαλίτσα είναι πολύ μικρή. Δεν χωράς εκεί μέσα. Σε βλέπω να κοιτάζεις προς το παράθυρο. Είναι ανοιχτό. Μου φαίνεται πως θα πηδήξεις απ’ εκεί και θα το σκάσεις. Εμένα μη μ’ αφήνεις! Σου φωνάζω απ’ τη χαραμάδα του καζανιού:
«Ιντζή, μη μ’ αφήνεις. Μη φύγεις χωρίς εμένα!»
Ξύπνησα φωνάζοντας έτσι.

Φεριντέ Τσιτσέκογλου
Μην πυροβολείτε το χαρταετό
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, 1998

-----------------------------------------------------------
Δεν ήξερα ποιο απόσπασμα να διαλέξω και είπα να βάλω πάλι τον παράγοντα μαγειρική να με βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Μέσα από το βιβλίο της Τσιτσέκογλου, βλέπουμε τον Μπαρής, γιο κρατούμενης, να γνωρίζει τη ζωή μέσα από τη φυλακή. Εμείς οι αναγνώστες, πάλι, μέσω του αγοριού και των επιστολών του ψηλαφίζουμε τη ζωή του Μπαρής και των κρατουμένων μέσα στη φυλακή, τον καθημερινό αγώνα τους.
Η συγγραφέας, εμπνεύστηκε από τη δική της φυλάκιση (από τη χούντα του Κενάν Εβρέν) και έγραψε αυτό το διήγημα το 1986. Το διήγημα έγινε σενάριο και το σενάριο ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες. Φαντάζομαι ότι λόγω αυτής της βράβευσης μεταφράστηκε και στα ελληνικά και είχα την τύχη να το διαβάσω, 10 χρόνια πριν*.
Μια δυνατή διαμαρτυρία -δοσμένη με ένα τρυφερό αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο- για τους ανθρώπους που στην Τουρκία αλλά και αλλού, εξακολουθούν να ονειρεύονται (έναν κόσμο όπου οι χαρταετοί δε θα πυροβολούνται) να διεκδικούν, να αντιστέκονται, και γι’ αυτό να φυλακίζονται.

*Πριν λίγες μέρες έπεσα πάνω του, ψάχνοντας ένα βιβλίο με βολικό σχήμα για να με συνοδεύει στις μετακινήσεις μου με τα ΜΜΜ (ειδική κατηγορία βιβλίων αυτή...) και το ξαναδιάβασα (σπανίως διπλοδιαβάζω, εκτός από ποίηση).

Καλώς τους!

Ένα γλυκάκι δεν σας κέρασα που περάσατε να μου ευχηθείτε. Έφτιαξα λοπόν ένα κέικ κανέλας. Πήρα τα υλικά από την πρόταση της Δώρας, εδώ, αλλά έβαλα και 2 κουταλάκια μπέικιν (στη διπλάσια δόση έτσι;) γιατί είχα την υποψία ότι δεν θα μου άρεσε το "φλατ".
Το έβαλα σε μακρόστενη φόρμα, τη βάση της οποίας είχα πασπαλίσει με 2-3 κουταλιές καστανή ζάχαρη και μπόλικα καρύδια. Έψησα κατά τα γνωστά, ξεφορμάρισα.
Στη συνέχεια έφτιαξα ένα σιροπάκι μόνο με βούτυρο, καστανή ζάχαρη και ελάχιστο νερό, έδωσα στη μικρή ένα ξύλινο σουβλάκι να γεμίσει το κέικ τρυπίτσες και το περιέλουσα αργά αργά με το σιρόπι όπως έκανε και η Κική. Από πάνω πασπάλισα με κανέλα.
Η ζάχαρη στη βάση της φόρμας δεν λιώνει αλλά μένει ελαφρά τραγανή, και ολίγον καραμελωμένη, αν με εννοείτε. Μαζί με τα καρύδια, δε, είναι σαν "πραλίνα καρυδιού" (ακούς Juanita;).
Για το άρωμα δεν χρειάζεται να πω τίποτα, πρέπει να έχει φτάσει πολύ μακριά...

Κάποιος να πιάσει το μαχαίρι και ν' αρχίσει να κόβει τα κομάτια...

Εγώ θα το συνοδεύσω με λίγο τσάι earl grey. Για σας τι να βάλω;

Οι κεφτέδες της Φλώρας

-Ρίγανη;
-Στο κίτρινο δοχείο.
-Δυόσμος;
-Στο άλλο κίτρινο δοχείο. Γράφουν απάνω.
Δευτέρα πρωί, στις εννιά, ενώ ο άντρας της επέβλεπε τη φόρτωση, η Φλώρα Αυγουστή μπούκαρε στις κουζίνες του φορτηγού, έβγαλε τη βέρα της σ’ ένα άδειο πιάτο, σήκωσε τα μανίκια, φόρεσε ποδιά κι έπιασε να ζυμώνει τρία κιλά κιμά, για να φιλέψει το πλήρωμα κεφτέδες από γυναικεία χέρια.
-Τα αντρικά δηλαδή δεν πιάνουνε; Φοβάμαι πως πλάκωσε κεχαγιάς στις κατσαρόλες μου, μουρμούρισε ο μάγειρας στον παραμάγειρα.
Ο ντροπαλός τριαντάρης τον άκουσε με κατανόηση, αποσύρθηκε σε μια γωνιά να μην πολυφαίνεται και σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να καθαρίσει ένα πεντόκιλο τσουβαλάκι σουσάμι, να υπάρχει, για ψωμιά και κουλούρια προσεχώς. […]
Ο Γεράσιμος Σιακαντάρης γνώριζε την επιχείρηση γυναικείοι κεφτέδες αποβραδίς, που είχε λάβει εντολή να ξεπαγώσει τον κιμά και για να πάρει δυνάμεις να αντιμετωπίσει τον εισβολέα […]
Η είσοδος της καπετάνισσας του είχε χαλάσει τη διάθεση. Δεν του άρεσε το στυλάκι της και ο βαθμός της άνεσής της μέσα στις κουζίνες του. Έπρεπε να είναι πιο μαζεμένη, να μη στροβιλίζεται με τόσον αέρα ανάμεσα στους πάγκους με τις λαμαρίνες του, να μην ψαχουλεύει στα ντουλάπια του, να μην ανακατώνει στα ράφια τα αρωματικά του, για να μην τον φέρει στο αμήν και την πετάξει κι αυτήν και το δώρο της, μια φλωρίστικη γραβάτα με ροζ καβουροδαγκάνες, μέσα στο φούρνο που περίμενε τα δύο ταψιά με τα μακαρόνια ογκρατέν του.

Ιωάννα Καρυστιάνη
Σουέλ
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, 2006

------------------------------------------------------------------
Διάλεξα ένα μαγειρικό απόσπασμα από το βιβλίο, γιατί έχουμε και τις αδυναμίες μας, πώς να το κάνουμε.
Το Σουέλ το διάβασα το καλοκαίρι. Γενικά μου αρέσει η Καρυστιάνη (τώρα πια έχω διαβάσει όλα της τα βιβλία). Ξεκίνησα από το Κουστούμι στο χώμα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Και όχι μόνο επειδή είμαι από τα Χανιά.
Στη συνέχεια διάβασα τη Μικρά Αγγλία. Τότε σιγουρεύτηκα πόση δουλειά κρύβουν τα βιβλία της για να μπορούν να σκύβουν πάνω σε διαφορετικά αντικείμενα με τόση λεπτομέρεια (όση εγώ μπορώ να ελέγξω, τουλάχιστον). Με το Σουέλ, ενυπωσιάστηκα. Έλεγα ότι η γλώσσα αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ναυτικού. Κάθε λέξη φαινόταν να κρύβει πίσω της χρόνια ζωής πάνω στα καράβια.
Την ίδια αίσθηση μου μετέφερε και ο πατέρας μου "σα να το 'χει γράψει καπετάνιος, όχι γυναίκα", μου είπε, και εκείνος είχε και μια επαφή με τη θάλασσα και τους ανθρώπους της. Μου σχολίασε την υπερβολή σε κάποια σημεία, όπως λέει και ο teleologikos αλλά εγώ μπορώ να τα αποδώσω στην λογοτεχνική αδεία και δεν με ενοχλούν καθόλου. Ίσως να είμαι "δεκτικός αναγνώστης" όπως λέει η Σταυρούλα Σκαλίδη, ίσως επειδή όταν το διάβασα δεν είχα ιδέα ότι έχει διχάσει κριτικούς και αναγνώστες. Δεν ήξερα τι είναι Σουέλ, ούτε είχε πάρει τ' αυτί μου το "μυστικό" του βιβλίου, το έμαθα μαζί με τη Φλώρα, τη γυναίκα του πρωταγωνιστή.
Ψάχνοντας να βρω φωτογραφία γι' αυτό το post, έπεσα πάνω στην κριτική της anagnostria, με την οποία γενικά συμφωνώ.

Εννοείται ότι δεν κάνω κριτική με το παραπάνω κείμενο, βιβλιοπρόταση κάνω. Και μάλιστα θα πρότεινα -σε όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται- να ξεκινήσει από το βιβλίο και να περάσει στις κριτικές και όχι το αντίστροφο.

Άσχημη αρχή σήμερα...

Πρωί πρωί η μικρή προσγειώθηκε με το κεφάλι στο καλοριφέρ. Κλάματα, αίμα μπόλικο. Πρώτη μας επίσκεψη στο "Παίδων" και -ελπίζω- τελευταία. Ο απολογισμός... δυο ράμματα, χωρίς ταλαιπωρία (και χωρίς να βγάλει ένα κιχ, η καημένη).
Όταν επιστρέψαμε σπίτι ανταμείφθηκε με το αγαπημένο της φαγητό
ενώ το απόγευμα "στέφθηκε" με το βραβείο "του πιο δυνατού κοριτσιού" που φτιάξαμε μαζί. Είπαμε ότι θα το φοράει και όταν πάμε για να κόψει τα ράμματα, να είναι και πάλι γενναία.


Από το πρωί δεν σταματά να περνά από το μυαλό μου το ΤΙ θα μπορούσε να έχει συμβεί. Όλα δείχνουν καλά αλλά είμαστε ακόμα στο 24ωρο της παρακολούθησης.
Η μικρή έχει αξιοσημείωτο κέφι, ευτυχώς, και έχει και μεγάλη ρέντα, μου χαρίζει την μία ατάκα πίσω από την άλλη.

Πάλι καλά να λέμε, και μη χειρότερα (όσο σκέφτομαι πόση δυστυχία κρύβουν τα "Παίδων", νιώθω τυχερή για τα δύο ράμματα).

«Ωραίος ο μπουφές, ωραίος κι ο καφές, ωραία κι η κυρία…»

Πρέπει να έχουν περάσει 20+ χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα στο Κύτταρο. Για τον Πανούση τότε. Ακόμα το θυμάμαι (ξεχνιέται ο Πανούσης;)
Και γύρω στα 10 χρόνια που είχα να δω τους Χειμερινούς Κολυμβητές live.
Αυτά πέρασαν από το μυαλό μου την (περασμένη) Παρασκευή όταν είδα την αφίσα:

Αλλά αμέσως προσγειώθηκα στην πραγματικότητα της έλλειψης μπειμπισίτινγκ. Ίσως την άλλη εβδομάδα, παρηγορήθηκα.

Το βράδυ είχε γενέθλια ο μπαμπάς μου, μετά τα κεράκια μας λένε «Δεν αφήνετε το παιδί εδώ να κοιμηθεί;». Το παιδί άλλο που δεν ήθελε, οπότε εμείς βρεθήκαμε αυτόματα στο αυτοκίνητο με προορισμό την Ηπείρου και το Κύτταρο.

11 και κάτι ήμασταν εκεί (στις 10μμ υποτίθεται η έναρξη, ε, ήταν και πρεμιέρα...). Ίσα που προλάβαμε να βολευτούμε και ξεκίνησε το πρόγραμμα. Πρόγραμμα τρόπος του λέγειν. Αυτούς τους ανθρώπους είναι σαν να τους έχεις καλέσει σπίτι σου, να έχετε πιει καναδυό κρασάκια και να τους ήρθε να πουν μερικά τραγουδάκια με την παρέα.

Ο Μπακιρτζής να λέει ιστορίες (αστείρευτος όπως πάντα), οι υπόλοιποι, ενίοτε, να συμπληρώνουν και τσουπ να ξεπηδάνε από το κοινό οι γνωστοί-άγνωστοι φίλοι τους για ένα γκεστ.

Το κοινό να ζητά τραγούδια, να συμμετέχει, σχεδόν σε ξαφνιάζει που υπάρχει το υπερυψωμένο της σκηνής (αν βρεθείς μπροστά μπροστά πιάνεις και κουβέντα με το Μπακιρτζή (την ώρα του «προγράμματος») αλλά ξελαιμιάζεσαι. Και φυσικά έχεις τη βεβαιότητα ότι και κάθε βράδυ να πηγαίνεις ποτέ δεν θα δεις/ακούσεις τα ίδια.
Ακούσαμε κυρίως τραγούδια από τους τελευταίους δίσκους Η μαστοράντζα του Ερντενμπίλ και Το πέρασμά σου, από τον «Κατά γυναικών» που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα, και κάποια παλαιότερα (και πολύ αγαπημένα μας).
Αυτή τη φορά είναι μαζί τους ο Θοδωρής Ρέλλος (των Mode Plagal) με το σαξόφωνο και το κλαρίνο του και η Μάρθα Μαυροειδή μια νεαρή κοπέλα με καταπληκτική φωνή, την οποία απολαύσαμε σε δύο τραγούδια.

Κατά τις 02:00 τελειώνουν (λίγο μας φάνηκε).
Αν ενδιαφέρεστε τους προλαβαίνετε αυτό το παρασκευοσάββατο.

Υ.Γ. Ο τίτλος του post (που με δυο λόγια εκφράζει και τις εντυπώσεις μας από την παράσταση) είναι από τραγούδι του σχήματος που δεν πάψαμε να σιγοτραγουδάμε στη συνέχεια της βραδιάς στο Batman (όχι που θα γυρίζαμε σπίτι...:))

Του ανταποκριτή μας...

...στο Παλαιό Χαλάνδρι

...στο Χαλάνδρι (Αγ. Νικόλαος)

...στην Αγ. Παρασκευή

Βόλτες στο χιόνι

Εεεπ, μαμά, μπορώ να έχω την ομπρέλα μου;

ΟΚ, τώρα πάμε όπου θέλετε!