.
Την Παρασκευή 17/7 παρακολουθήσαμε την πρώτη δουλειά του Θωμά Μοσχόπουλου στην Επίδαυρο. Ένα χρόνο μετά το κλείσιμο του κύκλου του Αμόρε, το άρωμα και η δυναμική του ιστορικού αυτού θεάτρου είναι ακόμα εδώ. Η «Άλκηστις» που παρουσιάστηκε την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18/7 στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, είχε την υπογραφή του Εθνικού αλλά τη σφραγίδα του Αμόρε.
Θα ξεκινήσω από το σκηνικό (απ’ όπου και οι φωτό που τράβηξα πριν την έναρξη) το οποίο εξυπηρετούσε το όλο στήσιμο της παράστασης, ιδίως το (λιτών γραμμών) οικοδόμημα αξιοποιήθηκε λειτουργικά στο σύνολό του είτε ως σκηνή είτε ως επιφάνεια προβολής. Θα υπογραμμίσω την εντυπωσιακή έναρξη με τα ηχητικά, τις φωτοσκιάσεις, το βίντεο (της Νάνσυ Μπινιαδάκη) και την απαγγελία της Μαρίας Σκουλά (που κρατούσε και τον ρόλο της Άλκηστις) να δένουν σε ένα καλοδουλεμένο σύνολο.
Το καστ, γνώριμο. Η ερμηνεία (ακολουθώντας σαφή σκηνοθετική καθοδήγηση) του Χρήστου Λούλη στο ρόλο του Άδμητου, κινήθηκε σε τεντωμένο σχοινί και σε γενικές γραμμές ισορρόπησε, όπως ακριβώς ισορροπεί το ίδιο το έργο ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό («τραγικοκωμωδία» χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον Ευριπίδη). Θρήνος και ανακούφιση, δειλία και έπαρση συγκρούονται στο χαρακτήρα του βασιλιά των Φερών, που στην συγκεκριμένη απόδοση του Μοσχόπουλου παίρνει συχνά «καρτουνίστικα» χαρακτηριστικά.
Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση αυτή, αν και απ’ ότι κατάλαβα από τα σχόλια άλλων θεατών κατά την αποχώρηση, πολλοί ενοχλήθηκαν από την «ελαφριά» (ανιστόρητη, προσβλητική και στο όριο του gay, έλεγε μια κυρία) θεώρηση του ρόλου του Άδμητου. Εδώ θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, ανάλογα με την ερμηνεία που δίνει κανείς στον μύθο. Σε δυο προτάσεις θα πω ότι –όσο και αν ανατριχιάζουν μερικοί- δεν υπάρχει μία και μόνη εκδοχή του μύθου. Αν και η κυρίαρχη θέλει τον Απόλλωνα να υπηρετεί τον Άδμητο λόγω τιμωρίας που του επέβαλε ο Δίας, υπάρχει και η άλλη, εμπεριστατωμένη εκδοχή, που θέλει τον ολύμπιο θεό να προσέρχεται οικιοθελώς να εργαστεί ένα διάστημα στην έπαυλη του θεσσαλού βασιλιά γοητευμένος από την ομορφιά του ενώ στη συνέχεια αποχωρεί αφού τον βοηθά να κερδίσει τον αγώνα που οργάνωσε ο Πελίας με έπαθλο την… χείρα της κόρης του. Δεν είναι λοιπόν στον αέρα μια τέτοια «ελαφριά» απόδοση του ρόλου. Δέχομαι ότι μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει αλλά πάντως στον αέρα δεν είναι.
Ο Αργύρης Ξάφης απέδωσε εξαιρετικά και πληθωρικά τον Ηρακλή, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά την κλάση του.
Ο χορός ήταν καλοκουρδισμένος και ακριβής, με ωραίες φωνές και προσεγμένη κίνηση. Στα πολύ δυνατά σημεία η χρήση των μετρονόμων και ο σχηματισμός «αέτωμα» που έφτιαξαν με τα σώματά τους (απίστευτη πλαστικότητα) λίγο πριν τη λύση του έργου.
Από την άλλη, κάποια χορικά τράβηξαν σε μάκρος (κατά τη γνώμη μου χωρίς λόγο) δίνοντάς μας την ευκαιρία να χαζέψουμε και λίγο… τον έναστρο ουρανό (pas mal!)
Οι φωτισμοί ήταν εξαιρετικοί ενώ σε καλό επίπεδο ήταν και η ενδυματολογική άποψη (με μικροενστάσεις σε λεπτομέρειες όπως τα… τσαντάκια του χορού).
Η μουσική πολύ καλή και σε σωστές δόσεις, με μόνη ένσταση τη χρήση του κόντρα τενόρου, από την ερμηνεία του οποίου δεν έπιασα (και όχι μόνο εγώ) ούτε λέξη, χωρίς να ευθύνεται ο σολίστ (πήρε το αυτί μας τις πρόβες και ήταν καταπληκτικός). Παιχνίδι της ακουστικής του θεάτρου; Είμαι μικρή για να το κρίνω αλλά το σημειώνω σαν αίσθηση.
Το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μια μελετημένη και προσεγμένη παράσταση, που κατάφερε να ενώσει ετερόκλητα χαρακτηριστικά και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του κειμένου, δίνοντας μια φρέσκια ματιά χωρίς όμως να… νεωτερίζει ασύστολα και ανούσια. Επένδυσε στις λεπτομέρειες χωρίς να χάσει την ουσία και εξέφρασε άποψη παίρνοντας σαφή θέση στα διλήμματα του μύθου, τα οποία απέδωσε στη συνέχεια επί σκηνής. Προς το τέλος έχασε όμως το νεύρο της και προσωπικά, τουλάχιστον, δεν εισέπραξα την συναισθηματική κορύφωση πριν τη «λύση».
Στα πρακτικά, τώρα, πρώτη φορά έκλεισα τα εισιτήριά μας μέσω διαδικτύου όπου -όπως σαφώς οριζόταν- μπορούσα να επιλέξω συγκεκριμένες θέσεις, το οποίο και έπραξα. Κατά την παραλαβή των εισιτηρίων, όμως, από το χώρο του θεάτρου (από ειδικό γκισέ για τα προπληρωμένα εισιτήρια) διαπίστωσα ότι οι θέσεις μας δεν ήταν αριθμημένες αλλά ανταποκρίνονταν μόνο σε συγκεκριμένη κερκίδα -«τόξο», (και στη συνέχεια όπως μας είπε η ευγενική ταξιθέτρια… όποιος προλάβει).
Σαφέστατη παραπλάνηση από την εταιρεία, δηλαδή.
Κατά τα άλλα η προσέλευση και η αποχώρηση έγινε πολύ ομαλά, χωρίς καθυστερήσεις και παρατράγουδα με επαρκέστατη καθοδήγηση.
Πολύ καλή και η έκδοση του προγράμματος με ενδιαφέρουσα συλλογή κειμένων.
.
