Race for the cure

.

Χθες, Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε με αφετηρία το Ζάππειο Μέγαρο αγώνας δρόμου 4 χιλιομέτρων και περίπατος 2 χιλιόμετρων τους οποίους διοργάνωσε το Άλμα Ζωής και η Greece Race for the Cure. Στόχος η ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τον καρκίνο του μαστού.






Με σύμμαχο τον καιρό, η πρώτη διοργάνωση στη χώρα μας είχε μεγάλη συμμετοχή. Παρ' όλο που δεν είχε προβληθεί αρκετά από τα ΜΜΕ, εκατοντάδες γυναίκες, άνδρες και παιδιά συμμετείχαν με κέφι και γνήσιο ενθουσιασμό.

Από την άλλη, μία εβδομάδα πριν τις εκλογές, δεν έλειψαν οι "παρελάσεις" υποψηφίων εθνοσωτήρων που έσπευσαν να "αγκαλιάσουν" την προσπάθεια. Ε, δεν θα ήταν και 5.000 ψηφοφόροι μαζεμένοι; Να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη;

--------------------------------------------------------------------
Στιγμιότυπα από την αφετηρία (όλες οι φωτό είναι από το κινητό)



Απαραίτητη στάση για ξεκούραση

.

Όπου φύγει φύγει...

.

«Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ' άλλα μάτια;

Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...»

Το πρώτο πλοίο των διακοπών μας, σαλπάρει αύριο το πρωί.

Δυο μέρες πριν, είχαμε την πρώτη... αποφοίτηση της πριγκιπέσας. Αποχαιρέτησε τον παιδικό σταθμό που τη φιλοξένησε τρία χρόνια, φυτεύοντας μια μανταρινιά. Και κλάάάάάμα η μαμά. Φαντάσου να φτάσουμε και στο Πολυτεχνείο, τι θα γίνει τότε Αγγελική Ν. που τα έχεις και πρόσφατα;
Η κόρη ψύχραιμη. Δεν θυμάται, βλέπεις, τη μέρα που πέρασε το κατώφλι του πρώτου της σχολείου, 92 πόντους παιδάκι με χνούδι ακόμα αντί για μαλλιά στο κεφάλι, με πάμπερς και μια δειλή "καλημέρα". Τώρα, από τα 116 εκατοστά της, τίναξε περήφανη προς τα πίσω τις μπούκλες της και είπε "θα μου λείψετε, signora ...., αλλά εγώ το Σάββατο θα πάω στη Νάξο. Buon pomeriggio".
Από Σεπτέμβρη, Νηπιαγωγείο.

Αλλαγή για την κόρη, αλλαγή και για τη μαμά που... αποχαιρέτησε 20+ πόντους μαλλιά, με ένα "σαρωτικό" κούρεμα διακοπών.

Ραντεβού το Σεπτέμβρη, λοιπόν!
.
.

«Άλκηστις» του Εθνικού με άρωμα από… Αμόρε

.


Την Παρασκευή 17/7 παρακολουθήσαμε την πρώτη δουλειά του Θωμά Μοσχόπουλου στην Επίδαυρο. Ένα χρόνο μετά το κλείσιμο του κύκλου του Αμόρε, το άρωμα και η δυναμική του ιστορικού αυτού θεάτρου είναι ακόμα εδώ. Η «Άλκηστις» που παρουσιάστηκε την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18/7 στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, είχε την υπογραφή του Εθνικού αλλά τη σφραγίδα του Αμόρε.

Θα ξεκινήσω από το σκηνικό (απ’ όπου και οι φωτό που τράβηξα πριν την έναρξη) το οποίο εξυπηρετούσε το όλο στήσιμο της παράστασης, ιδίως το (λιτών γραμμών) οικοδόμημα αξιοποιήθηκε λειτουργικά στο σύνολό του είτε ως σκηνή είτε ως επιφάνεια προβολής. Θα υπογραμμίσω την εντυπωσιακή έναρξη με τα ηχητικά, τις φωτοσκιάσεις, το βίντεο (της Νάνσυ Μπινιαδάκη) και την απαγγελία της Μαρίας Σκουλά (που κρατούσε και τον ρόλο της Άλκηστις) να δένουν σε ένα καλοδουλεμένο σύνολο.

Το καστ, γνώριμο. Η ερμηνεία (ακολουθώντας σαφή σκηνοθετική καθοδήγηση) του Χρήστου Λούλη στο ρόλο του Άδμητου, κινήθηκε σε τεντωμένο σχοινί και σε γενικές γραμμές ισορρόπησε, όπως ακριβώς ισορροπεί το ίδιο το έργο ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό («τραγικοκωμωδία» χαρακτηρίστηκε από τον ίδιο τον Ευριπίδη). Θρήνος και ανακούφιση, δειλία και έπαρση συγκρούονται στο χαρακτήρα του βασιλιά των Φερών, που στην συγκεκριμένη απόδοση του Μοσχόπουλου παίρνει συχνά «καρτουνίστικα» χαρακτηριστικά.

Βρήκα ενδιαφέρουσα την προσέγγιση αυτή, αν και απ’ ότι κατάλαβα από τα σχόλια άλλων θεατών κατά την αποχώρηση, πολλοί ενοχλήθηκαν από την «ελαφριά» (ανιστόρητη, προσβλητική και στο όριο του gay, έλεγε μια κυρία) θεώρηση του ρόλου του Άδμητου. Εδώ θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά, ανάλογα με την ερμηνεία που δίνει κανείς στον μύθο. Σε δυο προτάσεις θα πω ότι –όσο και αν ανατριχιάζουν μερικοί- δεν υπάρχει μία και μόνη εκδοχή του μύθου. Αν και η κυρίαρχη θέλει τον Απόλλωνα να υπηρετεί τον Άδμητο λόγω τιμωρίας που του επέβαλε ο Δίας, υπάρχει και η άλλη, εμπεριστατωμένη εκδοχή, που θέλει τον ολύμπιο θεό να προσέρχεται οικιοθελώς να εργαστεί ένα διάστημα στην έπαυλη του θεσσαλού βασιλιά γοητευμένος από την ομορφιά του ενώ στη συνέχεια αποχωρεί αφού τον βοηθά να κερδίσει τον αγώνα που οργάνωσε ο Πελίας με έπαθλο την… χείρα της κόρης του. Δεν είναι λοιπόν στον αέρα μια τέτοια «ελαφριά» απόδοση του ρόλου. Δέχομαι ότι μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει αλλά πάντως στον αέρα δεν είναι.

Ο Αργύρης Ξάφης απέδωσε εξαιρετικά και πληθωρικά τον Ηρακλή, αποδεικνύοντας άλλη μια φορά την κλάση του.
Ο χορός ήταν καλοκουρδισμένος και ακριβής, με ωραίες φωνές και προσεγμένη κίνηση. Στα πολύ δυνατά σημεία η χρήση των μετρονόμων και ο σχηματισμός «αέτωμα» που έφτιαξαν με τα σώματά τους (απίστευτη πλαστικότητα) λίγο πριν τη λύση του έργου.
Από την άλλη, κάποια χορικά τράβηξαν σε μάκρος (κατά τη γνώμη μου χωρίς λόγο) δίνοντάς μας την ευκαιρία να χαζέψουμε και λίγο… τον έναστρο ουρανό (pas mal!)
Οι φωτισμοί ήταν εξαιρετικοί ενώ σε καλό επίπεδο ήταν και η ενδυματολογική άποψη (με μικροενστάσεις σε λεπτομέρειες όπως τα… τσαντάκια του χορού).
Η μουσική πολύ καλή και σε σωστές δόσεις, με μόνη ένσταση τη χρήση του κόντρα τενόρου, από την ερμηνεία του οποίου δεν έπιασα (και όχι μόνο εγώ) ούτε λέξη, χωρίς να ευθύνεται ο σολίστ (πήρε το αυτί μας τις πρόβες και ήταν καταπληκτικός). Παιχνίδι της ακουστικής του θεάτρου; Είμαι μικρή για να το κρίνω αλλά το σημειώνω σαν αίσθηση.

Το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι πρόκειται για μια μελετημένη και προσεγμένη παράσταση, που κατάφερε να ενώσει ετερόκλητα χαρακτηριστικά και να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του κειμένου, δίνοντας μια φρέσκια ματιά χωρίς όμως να… νεωτερίζει ασύστολα και ανούσια. Επένδυσε στις λεπτομέρειες χωρίς να χάσει την ουσία και εξέφρασε άποψη παίρνοντας σαφή θέση στα διλήμματα του μύθου, τα οποία απέδωσε στη συνέχεια επί σκηνής. Προς το τέλος έχασε όμως το νεύρο της και προσωπικά, τουλάχιστον, δεν εισέπραξα την συναισθηματική κορύφωση πριν τη «λύση».

Στα πρακτικά, τώρα, πρώτη φορά έκλεισα τα εισιτήριά μας μέσω διαδικτύου όπου -όπως σαφώς οριζόταν- μπορούσα να επιλέξω συγκεκριμένες θέσεις, το οποίο και έπραξα. Κατά την παραλαβή των εισιτηρίων, όμως, από το χώρο του θεάτρου (από ειδικό γκισέ για τα προπληρωμένα εισιτήρια) διαπίστωσα ότι οι θέσεις μας δεν ήταν αριθμημένες αλλά ανταποκρίνονταν μόνο σε συγκεκριμένη κερκίδα -«τόξο», (και στη συνέχεια όπως μας είπε η ευγενική ταξιθέτρια… όποιος προλάβει).
Σαφέστατη παραπλάνηση από την εταιρεία, δηλαδή.
Κατά τα άλλα η προσέλευση και η αποχώρηση έγινε πολύ ομαλά, χωρίς καθυστερήσεις και παρατράγουδα με επαρκέστατη καθοδήγηση.
Πολύ καλή και η έκδοση του προγράμματος με ενδιαφέρουσα συλλογή κειμένων.

.

Defining constructivism: Rodchenko & Popova

.
Η προσωρινή Έκθεση της Tate Modern ολοκλήρωσε στις 17 Μαϊου τον κύκλο της στο λονδρέζικο μουσείο (εμείς στο "τσακ" την προλάβαμε) και από τις 24 Ιουνίου έχει μετακομίσει στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, στους εκθεσιακούς χώρους της Μονής Λαζαριστών.
Αν και στον ιστότοπο του ΚΜΣΤΘ δεν διευκρινίζεται αν η Έκθεση μεταφέρεται αυτούσια ή αν αφορά μόνο έργα από τη Συλλογή Κωστάκη (που ούτως ή άλλως ήταν σημαντικό κομμάτι και της λονδρέζικης Έκθεσης), παρ' όλα αυτά πιστεύω ότι θα είναι μια αξιόλογη παρουσίαση για όποιον αρέσκεται ή ενδιαφέρεται να γνωρίσει το κίνημα του κονστρουκτιβισμού, μέσα από το έργο δύο κορυφαίων εκφραστών του, του Aleksandr Rodchenko και της Liubov Popova (αλλά και άλλων καλλιτεχνών, όπως η Varvara Stepanova, σύζυγος του πρώτου).

Στην επιμέλεια της Θεσσαλονίκης έχει συμβάλει ο Vicente Todoli (διευθυντής της Tate Modern) ο οποίος είχε κάνει αξιοσημείωτη δουλειά στην τεκμηρίωση της βρετανικής έκθεσης.


Όπως στις περισσότερες πινακοθήκες του κόσμου έτσι και στην Tate Modern απαγορεύεται η φωτογράφιση των εκθεμάτων οπότε το μόνο που έχω σε φωτό είναι το (παραπάνω) πανό της εισόδου της προσωρινής έκθεσης.
Ας δούμε όμως μερικές φωτογραφίες από τον περιβάλλοντα χώρο του υπέροχου μουσείου στη South Bank:

Η πεζογέφυρα Millennium Bridge φέρνει πιο κοντά το City και τον Καθεδρικό του Αγίου Παύλου...


με την Tate Modern



.

Βυθιζόμενη γέφυρα - Ίσθμια

.
Επιστροφή από την Επίδαυρο με στάση στα Ίσθμια.


Η κίνηση των αυτοκινήτων διακόπτεται. Θα περάσει πλοίο! Η γέφυρα αρχίζει να βυθίζεται...

Η βύθιση έχει ολοκληρωθεί...

Το πλοίο πλησιάζει

Ο διάπλους

Η γέφυρα αναδύεται

Η κίνηση συνεχίζεται...

.

Αρχαίο Θέατρο (Ασκληπιείου) Επιδαύρου

.
Επίσκεψη στο θέατρο με την περίφημη ακουστική, μία μέρα μετά την παράσταση Νεφέλες.

Το θέατρο κτίστηκε σε δύο φάσεις, το 4ο και τον 2ο π.Χ. αιώνα.
Το σκηνικό οικοδόμημα (διώροφη σκηνή και παρασκήνια) δεν σώζεται.

Το κοίλο. 34 οι σειρές εδωλίων του αρχικού τμήματος, 21 οι σειρές για το επιθέατρο, φιλοξενούν περίπου 14.000 θεατές.

Η δυτική πύλη για το προσκήνιο

Ορχήστρα. Στο κέντρο της σώζεται η βάση του βωμού του Διονύσου (θυμέλη)

Η ανατολική πύλη για το προσκήνιο

Τα εδώλια (ασβεστόλιθος)

Update: Διαβάστε και το κείμενο του gvarvakis για το θέατρο της Επιδαύρου.
..
.

Παίζοντας με το Φάρο...

.
...από το φρούριο Φιρκά




.