Πάρε το μηδέν

.
Το βιβλίο μας το χάρισε τα Χριστούγεννα ένα γλυκύτατο πιτσιρίκι, απ' αυτά που έχουν γεννηθεί μετά το '80 και που επιμένουν να μας μιλάνε στον πληθυντικό. "Ένα βιβλίο για τη γενιά σας" μας είπε και, ΟΚ, έχει δίκιο αφού όντως ανήκουμε ως ζεύγος στο target group του συγγραφέα ("έχουμε γεννηθεί είτε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60 ή το πρώτο μισό της δεκαετίας του '70", λέει στην πρώτη σελίδα του βιβλίου), παρ' όλα αυτά νιώσαμε λίγο μούμιες.

Όπως και να 'χει, το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καμάρα διαβάζεται σαν νερό, είναι χιουμοριστικό και χαλαρό. Σαν να μιλάς με ένα παλιό συμμαθητή σε reunion, ας πούμε. Σε στυλ "κουβέντα να γίνεται", όπως λέει και ο ίδιος, καταφέρνει να συγκεντρώσει στα δοκίμιά του αρκετά από τα γεγονότα που έζησε η γενιά μας, να τα ανασύρει από τη μνήμη μας και να τα σερβίρει στο πιάτο.
Προσωπικά έχω διάφορες ενστάσεις στην ιεράρχηση των γεγονότων ή στα εξαγόμενα συμπεράσματα τα οποία συχνά έχουν και το χαρακτήρα αξιωματικών αφορισμών. Αλλά σε ένα τέτοιο βιβλίο είναι μάλλον δύσκολο να αποφύγεις τον υποκειμενισμό και ο συγγραφέας δεν φαίνεται να το είχε και στόχο.
Απ' ό,τι έχω καταλάβει πουλάει τρελλά αφού οι περισσότεροι συνομήλικοι φίλοι μας το έχουν διαβάσει. Αφορμής δοθείσης έχουμε κάνει κουβέντες με πολύ γέλιο, διαπιστώνοντας ταυτόχρονα ότι θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε υλικό για ακόμα ένα βιβλίο (με τους δικούς μας υποκειμενισμούς).
.