Έτσι, (τετρ) απλά!

φωτό από το sport.gr

Μου φτιάξατε την Κυριακή!
------------------------------------

"Η φωτιά καίει μέσα μας"

Με τις καταλήψεις κτιρίων έχω κάποιες ενστάσεις. Κυρίως μου τη δίνει η περιχαράκωση και η εσωστρέφεια που συχνά τις χαρακτηρίζει και οι αυταπάτες που ίσως καλλιεργούνται από τη δημιουργία "νησίδων αυτοοργάνωσης".

Δεν παύουν όμως να είναι μορφές αντίστασης και διαμαρτυρίας και ως τέτοιες τις στηρίζω ανεπιφύλακτα.

Η κατάληψη του κτήματος Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι έχει και κάτι παραπάνω, πέρα από το μήνυμα αντίστασης στην τσιμεντοποίηση ενός ακόμα ελεύθερου χώρου στο πολύπαθο -τέως- προάστιο. Είναι μια κατάληψη εξωστρεφής και καλά γειωμένη στη γειτονιά. Τα παιδιά έχουν μεράκι, είναι δημιουργικά, ανοίγονται στον κόσμο με συζητήσεις και εκδηλώσεις που αφορούν τον κόσμο της γειτονιάς, τον εμπνέουν να συμμετέχει ενεργά. Και όταν λέω κόσμο της γειτονιάς το εννοώ: όχι μόνο νεολαίοι αλλά και οικογένειες, συνταξιούχοι όλοι μέσα! Προβολές ταινιών, συναυλίες, ρεμπέτικα γλέντια, Κούλουμα και πέταγμα χαρταετού, παραστάσεις Καραγκιόζη, κουκλοθέατρο για παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ.

Αυτή η ζωντάνια, λοιπόν, δεν πολυάρεσε σε κάποιους. Από την αρχή. Απόπειρες τρομοκράτησης; Πολλές, όσα και τα συμφέροντα που γεννά μια τέτοια έκταση φιλέτο δίπλα στη Ρεματιά.
Εκτός, όμως, από τις "αρχές" ενοχλήθηκαν φαίνεται και άλλοι. Έτσι στον μακρύ κατάλογο βανδαλισμών, επιθέσεων, διαρρήξεων σε διάφορους χώρους που στεγάζουν συλλογικότητες κοινωνικού προβληματισμού έρχεται να προστεθεί και ο εμπρησμός του κτιρίου* στο κτήμα Πραπόπουλου, τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου...

Στο blog της κατάληψης θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων -δυστυχώς- και φωτογραφίες από την καταστροφή.
Αλλά και την υπόσχεση:

"Η φωτιά δεν μας καίει!
Η φωτιά καίει μέσα μας!"

Μαζί σας, παιδιά.

*Αφαιρέθηκε και ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή. Αυτό το αναφέρω χωρίς περαιτέρω σχόλια.

Συνειρμοί του υάκινθου

Λίγο χρώμα ήθελα μια τέτοια μουντή μέρα και είπα να βάλω μια φωτογραφία από την ανθισμένη γλάστρα μου... Ούτε για το μύθο του υάκινθου ήθελα να γράψω, ούτε τίποτα.
Αλλά, το ένα μετά το άλλο, πέρασαν από το μυαλό μου διάφορα:

Ένα βιβλίο που έχω στη λίστα (λόγω Vermeer), με τα υποψήφια καλοκαιρινά αναγνώσματα, Το κορίτσι με τον υάκινθο, Σούζαν Βρίλαντ.

Ένα ποίημα της Κικής Δημουλά (ίσως όχι από τα καλύτερα), κατεβάζω βιβλίο, αντιγράφω, Εκτροπή:

Αντί για υακίνθους
είπα να σου φέρω σήμερα ηλιοτρόπια
να έχει η φροντίδα μου πιο ευθυτενές κοτσάνι
και το οστεώδες πλέον νόημά της να μου φανεί
στρογγυλοπρόσωπο ηλιόσπορους γεμάτο

Ηλιοτρόπια. Συσσωρευτές λάμπουσας θερμότητας.
Ευχήθηκα να επωφεληθείς.

Κι αφού ετακτοποίησα σε ύψος ομοιόμορφο
αισθητικά το χρέος μου στο βάζο
κοντοστάθηκα λίγο να βεβαιωθώ
ότι τα ηλιοτρόπια θα τραπούν
εκεί που επαγγέλλει το όνομά τους.

Κατάπληκτη να στρέφουνε τα είδα
προς της ευχής μου την παράφρονα εκπλήρωση
κοιτάζοντας αντί τον ήλιο εσένα.

Τιμής ένεκεν.
Υπήρξες
χιλιάδες έτη φωτός
απέχεις.

Άλλο ποίημα, του Ηλ. Πετρόπουλου που το θυμάμαι επειδή το μελοποίησε ο Νότης Μαυρουδής και τραγούδησε ο Κώστας Θωμαΐδης στο δίσκο «Έρως ανίκατε μάχαν», που άκουγα προ ημερών:

Θα πλέξω μενεξέδες
Θα πλέξω μενεξέδες
και μυρτιές και νάρκισσους
και κρίνα γελαστά θα πλέξω.

Θα πλέξω υάκινθους
κι άσπρα τριαντάφυλλα,
που τόσο αγαπά εκείνη.

Θα πλέξω στεφάνι,
το μέτωπο να στολίζει
και τα ολόχρυσα μαλλιά της.

Εδώ που τα λέμε κάτι έχει γράψει και ο Καβάφης αλλά βαρέθηκα να ψάξω.

Υάκινθος...
Το άρωμά του, αχ το άρωμά του... θυμάμαι τους στίχους της Χ. Αλεξίου «ντυμένους» με την εξαίσια μουσική της Loreena McKennitt. Το Tango to Evora που τόσο όμορφα έγινε Tango της Νεφέλης:

...Υάκινθοι και κρίνα
της κλέψαν τ' άρωμα και το φοράνε
κι οι έρωτες πετώντας σαϊτιές, την περιγελούν...


Και να φανταστεί κανείς ότι μια φωτογραφία ξεκίνησα να βάλω...

Απεργία σήμερα!

Η κυβέρνηση έχει το θράσος και πιπιλάει ακόμα τα τρία δεν:

δεν μεταβάλλονται τα όρια ηλικίας
δεν μειώνονται οι συντάξεις
δεν αυξάνονται οι εισφορές

Η αξιωματική αντιπολίτευση;
Στην προηγούμενη απεργιακή συγκέντρωση, αυτό ήταν το φυλλάδιο που μοίραζαν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ:

Τι είπατε; Τυπογραφικό λάθος; Ή μήπως "γλώσσα λανθάνουσα;"

Τι άλλο θα δούμε...

Η Σταχτοπούτα

La Cenerentola, του Gioachino Rossini

Μια πολύ όμορφη παράσταση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, σε διασκευή (για παιδιά) και σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη.

Τολμώ να την προτείνω και για προνηπιακή ηλικία καθώς η ιστορία της Σταχτοπούτας είναι λίγο πολύ γνωστή και τα παιδιά δεν εξαρτώνται αποκλειστικά από το λιμπρέτο για να κατανοήσουν την πλοκή. Πόσο μάλλον όταν η ακουστική του χώρου πάσχει.

Και, δυστυχώς, όχι μόνο η ακουστική... Άλλος ένας ακατάλληλος μισθωμένος χώρος και η πίκρα για την έλλειψη σταθερής στέγης για το πρώτο Λυρικό Θέατρο της χώρας παραμένει. Το θέατρο Ακροπόλ, είναι ανεπαρκέστατο, όπως κάθε άλλος χώρος που δεν έχει στηθεί για να φιλοξενεί παραστάσεις λυρικού θεάτρου. Για παιδική όπερα; Ούτε λόγος. Το παιδί βυθίζεται στο (παλιό, ξεθωριασμένο, σκισμένο) κάθισμα και το ύψος του μόλις μετά βίας φτάνει την πλάτη της μπροστινής θέσης (στην πλατεία). Ίσως στις πρώτες σειρές του εξώστη η ορατότητα να είναι καλύτερη.

Η παράσταση όμως είναι πάρα πολύ καλή. Όμορφα σκηνικά και κουστούμια, απλοί και λειτουργικοί φωτισμοί, δεμένο σύνολο και η διανομή (στην παράσταση που παρακολουθήσαμε εμείς) αξιοπρεπέστατη. Νομίζω ότι είναι μια καλή εισαγωγή των παιδιών στον κόσμο της όπερας αν και οφείλω να ομολογήσω ότι τα αγοράκια της παρέας ενθουσιάστηκαν λιγότερο, σε αντίθεση με τα κορίτσια που μαγεύτηκαν. Πληροφορίες για τις τρεις διανομές καθώς και για τις παραστάσεις θα βρείτε εδώ.

Οι φωτογραφίες είναι ό,τι καλύτερο μπορούσα να κάνω από τη θέση μου έχοντας και την πριγκιπέσα αγκαλιά (για να βλέπει) και -εννοείται- χωρίς φλας ή ανάταση χεριού*.


*Εντάξει, ντράπηκα λίγο με την -έστω και διακριτική- συμπεριφορά γιαπωνέζας αλλά χαίρομαι που έχω αυτές τις φωτογραφίες καθώς η μικρή φρεσκάρει την εμπειρία της κάθε τόσο (σε συνδυασμό με το άκουσμα).

Καλά Κούλουμα!

Περαστικά, γιαγιά

Αν όλα είχαν πάει καλά, σήμερα θα πετάγαμε αετό στον Όλυμπο. Τα σχέδια, όμως, είναι για να ανατρέπονται. Δεν πειράζει, θα έρθουν και άλλα τριήμερα, την υγειά μας να 'χουμε και θα εκδράμουμε.

Σήμερα, λοιπόν, φτιάξαμε τις λαγάνες μας στο σπίτι και κατασκευάσαμε αετό "εσωτερικού χώρου"...

Είδεθ η ΔΕΗ;

Χθες είχαμε μια ξεγυρισμένη διακοπή ρεύματος. Πίσσα, σκοτάδι στην περιοχή, όπου έφτανε το μάτι μου. Κι ενώ σκόρπιζα στο σπίτι κεριά, έψαχνα αναπτήρες και τα συναφή αποφεύγοντας ωσάν μπαλαρίνα τα διασκορπισμένα παντού παιχνίδια, είχα το τελώνιο να τρέχει από πίσω, όλο ερωτήσεις:

-Μαμά, γιατί δβήθανε τα φώτα μαθ;
-Όλα τα φώτα έσβησαν κούκλα μου, όχι μόνο τα δικά μας.
-Ναι, αλλά γιατί δεν πατάμε το διακόπτη(!) να ανάπθουν πάλι;
-(Έλα ντε, πώς δεν το σκέφτηκε όόόλη η γειτονιά) Έχει διακοπή μάτια μου. (Πού πήγε ο αναπτήρας γμτ)
-Τι είναι διακοπή;
-Διακοπή είναι όταν πατάμε τον διακόπτη αλλά δεν ανάβει το φως γιατί δεν έχει ρεύμα. Η ΔΕΗ κάνει διακοπή.
-(Ε, γυρεύοντας πήγαινα...) Τι είναι η ΔΕΗ;
-ΔΕΚΟ με μάνατζερ.
-;;;;;
κ.ο.κ

Άσχημη ώρα να καταλάβω ότι μόνο λίγα ρεσό και κάτι σιτρονέλες είχαν ξεμείνει στο σπίτι, οπότε τα διακοσμητικά κεριά που με κόπο είχα φτιάξει στο παρελθόν (παραφίνες, στεαρίνες, φιτίλια, καμένα μπρίκια, καλούπια κ.λπ.) έγιναν παρανάλωμα (κλαψ!) μπας και καταφέρουμε να κάνουμε κανα μπάνιο.

Στο Β' ημίχρονο έπρεπε να εξηγήσω στο τελώνιο γιατί δεν είναι ζεστό το γάλα μας (ναι, το παραδέχομαι, δεν ξέρω να βάζω φιάλη στο γκαζάκι - δεν θέλω πολλά πάρε δώσε, αλλά να που χρειάζεται), γιατί δεν μπορεί να έχει "φωθ" στο δωμάτιό της κ.λπ. κ.λπ.

Και, φυσικά, αφού κοιμήθηκε (και αφού -κουράγιο που το είχα- έβγαλα μερικές φωτό να στείλουμε και στον μπαμπά στην καθημερινή ανταπόκριση) το ρεύμα επανήλθε.

Σαν να μπαίνει η Άνοιξη (;)

Οι κρόκοι μου, πάντως, άνθισαν!

Καλό μήνα!