"Time present and time past are both perhaps present in time future"

.


Η σκόνη του χρόνου

Σίγουρα απέχει από τις μεγάλες ταινίες που μας έχει δώσει στο παρελθόν ο Αγγελόπουλος. Η απόπειρα να φέρει την κάμερα κοντά σε πρόσωπα και πράγματα είναι μάλλον ανεπαρκής και αδέξια (μεγάλη κουβέντα), δεν πλάθει χαρακτήρες, φαίνεται λειψή και αμήχανη. Το γεγονός απεικονίζεται και στις ερμηνείες, όπου αν ο Μπρούνο Γκανζ βρίσκει τον τρόπο να σταθεί και να περισώσει την κατάσταση, ο Γουίλεμ Νταφόε παραπαίει από σχεδόν αόρατος έως άνευ ουσίας στομφώδης, σίγουρα πάντως αμήχανος (με κύρια την ευθύνη του σεναρίου και της σκηνοθετικής προσέγγισης).

Όσο η κάμερα κλείνεται στους 4 τοίχους η ταινία φαίνεται εγκλωβισμένη (εξαίρεση η σκηνή με το τρίτο φτερό και τις τηλεοράσεις όπως και η "διπλή" σκηνή του άδειου μπαρ). Όταν όμως επιστρέφει στο γνώριμο πεδίο του σκηνοθέτη, τους φυσικούς χώρους δηλαδή, σαν να απελευθερώνεται, οπότε μας χαρίζει μοναδικές στιγμές, οι περισσότερες με πλάνα σεκάνς (τι άλλο;). Ο Αγγελόπουλος κλείνει το μάτι στον πιστό θεατή του με τις σκηνές των αγαλμάτων, των συνόρων και της ομίχλης.
Ο χειρισμός του χρόνου είναι αριστοτεχνικός (παλιά του τέχνη κόσκινο) και είναι τελικά το δυνατό σημείο της ταινίας (το πώς χειρίζεται π.χ. το παρόν της ταινίας μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου) . Σταθερές αξίες η μουσική της Ελένης Καραϊνδρου και η εξαιρετική φωτογραφία από τον Αντρέα Σινάνο που καταφέρνει να βρει φως ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει.

Στα πολιτικά και άλλα μηνύματα... από το Σάββατο που είδαμε την ταινία ακόμα τα συζητάμε. Τα επίπεδα ανάγνωσης είναι πολλά και όχι ξεκάθαρα με μια πρώτη (ή και... δεύτερη) ματιά, σίγουρα τροφή για συζήτηση! "Τίποτα δεν τελείωσε" ή "Η Ιστορία μας πέταξε στο περιθώριο"; Ίσως με το τρίτο μέρος της Τριλογίας (προσωρινός τίτλος "Αύριο") γίνει πιο ξεκάθαρη η θέση του σκηνοθέτη.

.