Δυο μέρες, δυο ταινίες

.
Άδειο το σπίτι*. Τι θα μας φτιάξει το κέφι; Πάμε να δούμε το MAMMA MIA; Θερινό, μόνο θερινό. Αν μας άρεσε; Πάμε παρακάτω. Αν περάσαμε καλά; Δε βαριέσαι, για να πιεις μια γρανίτα καλή είναι. Τίποτα παραπάνω. Ούτε τοπία χορταίνεις (τι στενά πλάνα ήταν αυτά!), ούτε σκηνικά (όταν μεταφέρεις ένα θεατρικό έργο στο πανί γιατί "αγκιστρώνεσαι" από 4 τοίχους;). Λόγω μπάτζετ; Όχι απαραίτητα, μάλλον από κακή επιλογή. Π.χ. αυτή η πολυδάπανη σκηνή με το money money, θα μπορούσε να μην υπάρχει εξ αρχής, σαν σφήνα ήταν.
Η πλοκή; Εντάξει, εδώ δεν περιμέναμε σπουδαία πράγματα, μιούζικαλ είναι. Αλλά η... ανατροπή του τέλους μας έβγαλε νευρικά γέλια. Η σκηνοθεσία; Απλοϊκή, στανταρισμένη, άνευρη. Κακή σε μερικά σημεία. Το φινάλε καθόλου γκραν, όπως αρμόζει σε ένα μιούζικαλ. Δύο φωτεινές στιγμές: το χορευτικό των γυναικών με απίστευτες κομπάρσους και επίσης το χορευτικό με την εισβολή των αγοριών στο μπατσελορέτ πάρτι. Οι... αναφορές στην ελληνική πραγματικότητα γλαφυρές.
Η μουσική (αν δεν είσαι καρεκλάς) θα σε κάνει να κουνήσεις ρυθμικά το πόδι, μέχρι εκεί.
Το κάστινγκ; Ατυχές κατά τη γνώμη μου. Η Μέριλ Στριπ είχε μεγάλες στιγμές αλλά και στιγμές που βαριόταν αφόρητα. Ο Μπρόσναν, άχαρος, άκαμπτος, αμήχανος.
Και το spoiler (δεν αντιστέκομαι!) της ταινίας; Πώς η εξηντάρα Στριπ, 23 χρόνια πριν ήταν νεαρή, ζωηρή παιδούλα των λουλουδιών σύμφωνα με τις φωτογραφίες των... μνηστήρων. Από μια απλή αφαίρεση... λίγο πριν τα σαράντα μας προκύπτει. Πάμε παρακάτω, λοιπόν.


Στον αντίποδα ο Σκοτεινός Ιππότης. Ο Νόλαν κατάφερε να πάει την υπόθεση Batman ένα βήμα πιο πέρα. Ξεφεύγοντας από την εντελώς καρτουνίστικη αισθητική, σε πιο ρεαλιστικά σκηνικά, με πιο ρεαλιστικούς ήρωες έφτιαξε μια ταινία μεγάλη αλλά ισορροπημένη, τέλεια σκοτεινή. Πρώτη φορά σε αντίστοιχη μεταφορά κόμικ δίνεται τόση έμφαση στο πλάσιμο των χαρακτήρων, με αρκετή πρωτοτυπία μάλιστα: ο υπερ-ήρωας εμφανίζεται τρωτός ακόμα και ένστολος ενώ στην... ανθρώπινη εκδοχή του είναι μια φιγούρα που φλερτάρει με το κιτς. Πολλές φορές χάνει την παράσταση από τον Κακό - Τζόκερ (περίμενε κανείς ότι θα υπήρχε ερμηνεία ισάξια με του Νίκολσον;) Τα ηθικά διλήμματα δεν έχουν προφανή απάντηση, το δίδαγμα δεν μένει για το φινάλε -όπως στα κλασικά κόμικ. Οι σκηνές δράσης μου άρεσαν, ιδιαίτερα αυτές της καταδίωξης στους δρόμους, τα εφέ ήταν σε σωστή δοσολογία, ενώ στα συν μετράω την απουσία σπλάτερ.
Στο κάστινγκ, εκτός από την εξαιρετική ερμηνεία του Λέτζερ, ούτε ο Μπέιλ με έπεισε ούτε η Τζίλενχαλ μου άρεσε. Οι δεύτεροι ρόλοι είχαν πολύ καλύτερη τύχη.
Γελάσαμε (και) από την υπερβολή σε μερικά σημεία αλλά συνολικά η ταινία προσφέρει διαδοχικές κορυφώσεις, καλό επίπεδο σασπένς που υποβοηθάται από την υποβλητική μουσική. Το πολιτικό μήνυμα και η αμερικανιά μια χαρά περνάει (από το παράθυρο, ως συνήθως) αλλά κάναμε πως δεν το είδαμε.
Ναι, αυτήν την ταινία θα την πρότεινα, αλλά απαιτεί κλειστή αίθουσα (δυσκολεύομαι να δω πώς θα λειτουργούσε σε θερινό) που είναι μια κάποια θυσία καλοκαιριάτικα. Θα είχα πάρει πιο δύσκολα την απόφαση αυτή αν δεν είχα διαβάσει ενδιαφέροντα πράγματα εδώ.

*Η πριγκιπέσα ξεκίνησε τις διακοπές της μια βδομάδα νωρίτερα....