...τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, έλεγε ο παππούς μου.
Καθαρό κείμενο όλες όλες 100 σελίδες. Σχήμα μικρό, γράμματα θεόρατα, τουλάχιστον 14άρια. Με ένα πρόχειρο υπολογισμό το κείμενο δεν ξεπερνά τις 8.000 λέξεις αλλά είναι απλωμένο και τραβηγμένο από τα μαλλιά ώστε να βγει βιβλίο (θα μπορούσε να 'ναι τετρασέλιδο εφημερίδας, χωρίς να είναι σεντόνι). Βάλε και χοντρό εξώφυλλο. Και μόνο που το φυλλομέτρησα είπα "έλεος". Έτυχε να μου το χαρίσουν (να παρεξηγηθώ τώρα;) οπότε το διάβασα, δεν πήρε πάνω από δυο ώρες. Δυο φορές "έλεος". Περιεχόμενο; Στην καλύτερη περίπτωση θυμίζει e-mail που έρχονται σωρηδόν στα mailbox μας, (θέλει να είναι) τσιτάτο, εξυπνακίστικο.
Και είναι βιβλίο που φιγουράρει στη λίστα των best sellers. Φτιάχτηκε για να πουλήσει. Πιασάρικος ο τίτλος, πιασάρικο και το όνομα του γράφοντα.
.
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008
Χωρίς τίτλο, χωρίς φωτογραφία...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
17 σχόλια:
Kαι ποιο είναι αυτο το αριστουργημα;;;
ναι, πες να ξέρουμε να το αποφύγουμε!
ωχ...ευτυχώς που δεν αγοραζω βιβλιο 100 σελίδων...παντως πρεπει να πεις τον τιτλο!
καλό βραδυ :)
Κι από την περιγραφή, αν το δω θα το αναγνωρίσω... :)
Ευτυχώς που έχω ήδη αγοράσει τα βιβλία του καλοκαιριού -μέχρι το Σεπτέμβρη, τη γλύτωσα!
Καλημέρες
(κοντεύουμε;)
:))
Πες καλέεεε, ποιο είναι???
(θα σκάσω:PPP)
Όπως λέει και το νατασσάκι* είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Μια λίστα με ευπώλητα να δείτε και θα το καταλάβετε. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω.
*αλήθεια, δεν μπορώ να σχολιάσω στο blog σου (και σε μερικά άλλα της wordpress) οπότε σου εύχομαι από δω το "καλές διακοπές".
ναι, το παρατήρησα ότι σε πάει στα σπαμ -δεν ξέρω γιατί, θα έχω το νού μου να σε βγάζω όμως :)
Κι από δω το ίδιο είναι, έτσι κι αλλιώς!!
Την Παρασκευή, παίρνουμε άδεια -ως τότε πιστεύω να τα πούμε πάλι
Φιλιά :))
Καλέ πείτε και σε μας!!!
Aπο τετοια ουουου!!! γεματος ο τοπος.
Ολα τα μετρια η χαμηλου επιπεδου βιβλια εχουν:
Πιασιαρικους τιτλους
Μεγαλα γραματα
Οπισθοφυλα με επισης πιασιαρικες περιληψεις
Γιατι?
Γιατι ειναι ελαχιστοι οι συγγραφεις που σεβονται τον εαυτο τους,που εχουν αυτοπεποιθηση για το γραπτο τους-κι οχι εγωισμο-,
και που εκδιδουν με ορους δικους τους και φυσικα δεν δεχονται τους ευτελης ορους των εκδοτικων οικων.
την καλησπερα μου
Εννοείτε το εγχειρίδιο βλακείας ?Εχει τα εξωτερικά χαρακτηριστικά και είναι και μπεστ σέλλερ.
Αν ναι, έχω άλλη άποψη για το βιβλίο. Θα σας την πω αν το επιβεβαιώσετε
καλημέρα!
Κόρες περίεργες η witch έπεσε μέσα.
Αγαπητή witch έχω ακούσει και συζητήσει αντίθετες απόψεις (από διάφορες πλευρές) και θα με ενδιέφερε ειλικρινά πάρα πολύ να διαβάσω τη δική σου.
Elie ντιαρεστ,
Προσωπικά δεν θα ένοιωθα παρεξήγηση αν μου το έκαναν δώρο!
Ο Χαριτόπουλος στο εγχειρίδιο δεν ανακαλύπτει εκ νέου την πυρίτιδα αλλά συμπυκνώνει την καθημερινή εμπειρία (του και μας).
Σε πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξυπνακίστικο (έως και ψιλορατσιστικό) μέχρι τη στιγμή που διατυπώνει τον "ορισμό" της βλακείας ως πλήρη ανισσοροπία νόησης, συναισθημάτων και ενστίκτων. Ακουμπά δε και το θέμα της ηθικής όχι όμως με το να συγχωρεί τους ανήθικους ως βλάκες και έτσι να τους εξιλεώνει, αντιθετα τους "δείχνει" ως υπέυθυνους πρόκλησης ποικίλων βλαβών.
Στην τελική, βλάκες ονομάζει τους τεχνοκράτες, τους έχοντες μονομερή γνώση, τους φελούς που διαπρέπουν στις μέρες μας μέσω των κονέ.
Εκπληκτική η δουλειά στα συνώνυμα, στους αφορισμούς που ξαφνιάζουν,στην ετυμολογία, μου άρεσε η "θυμοσοφία" χωρίς φανφάρες. Ένας μίνι οδηγός επιβίωσης καθότι η βλακεία όντως είναι αήτητη.
Ναι, είναι πολυδιαφημισμένο βιβλίο και απ' ότι φαίνεται αρεστό και στη "διανόηση" ή ό,τι απέμεινε από αυτή τέλος πάντων.
ΥΓ αν δεν βαρεθείς, ρίξε μια ματιά στο μπλογκ μου, έχω κάνει μια ας πουμε εκτενη αναφορά στο βιβλίο. Τιτλος του ποστ "Εαρινη ποικιλη ύλη".
μερσί :)
Στενοχωριέμαι που μέσα στις διακοποφούριες μου δεν μπορώ να γράψω όσο αναλυτικά θα ήθελα. Διάβασα και θα ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή με την προσοχή που τους αξίζει όσα έγραψες και εδώ αλλά και στο δικό σου blog. Θα μου δώσω και λίγο χρόνο να τα επεξεργαστώ. Δυο λόγια μόνο:
Κρατάω μικρό καλάθι για τη «βλακεία στην εξουσία» στην οποία αφιερώνει αρκετές σελίδες. Ή μάλλον διαφωνώ. Η συμμετοχή στην εξουσία δεν είναι ζήτημα εξυπνάδας ή βλακείας δεν είναι καν ζήτημα κονέ. Σε τελική ανάλυση η βλακεία ευθύνεται για την κατάντια της κοινωνίας και τις εχθρικές για το λαό επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης, ή οι –πολύ μελετημένες κατά τη γνώμη μου- και συνειδητές επιλογές της τάξης που άρχει;
Δεν με καλύπτει η αναγόρευση του ατόμου ως κύριου φορέα της προόδου ή της οπισθοδρόμησης, αλλά αυτό είναι δομική μου διαφωνία με τις απόψεις του συγγραφέα που είχαν ξεκάθαρα φανεί και στον τρόπο προσέγγισης της προσωπικότητας του Βελουχιώτη ως Αρχηγού των ατάκτων.
Διαφωνώ με την απαξίωση του «πλήθους» το οποίο -για τον Δ.Χ.- εμφανίζεται ικανό μόνο για πράξεις ομαδικής βλακείας. Έχω σημειώσει ένα απόσπασμα που με έβγαλε από τα ρούχα μου [...]Οι πρώτοι που θα τρέξουν να ενταχτούν σε σωματεία, συλλόγους, οργανώσεις, κυκλώματα είναι οι βλάκες και οι ατάλαντοι. Οι έξυπνοι και ταλαντούχοι τα βγάζουν πέρα μόνοι τους.[...]
Επίσης διαφωνώ με τον «ξερολισμό» που διακρίνει το συγγραφέα, τον πομπώδη και αφ’ υψηλού τρόπο γραφής του, την αυτοκατάταξή του στους μη-βλάκες (ως κατόχου της απόλυτης αλήθειας περί βλακείας).
Και, ναι, το θεωρώ ρατσιστικό και σε πρώτη και σε δεύτερη ανάγνωση, για διάφορες κοινωνικές ομάδες αλλά και για τις ιδιαίτερες αναφορές του στο γυναικείο φύλο.
(τα περί παρεξήγησης του «δώρου» ήταν χιούμορ, δεν ήταν σαφές, ε;)
αυτά που είχα διαβάσει στα ελιξήρια για το εγχειρίδιο και αυτά που διάβασα τώρα απο εσένα με κάνουν να αναζητήσω το βιβλίο προκειμένου να διαμορφώσω και γω την δική μου γνώμη.
ναι, κι εγώ το έχω αδιάβαστο ακόμα -τώρα μου κινήσατε την περιέργεια, αύριο κιόλας θα το διαβάσω!!!
:)
Elie ντίαρεστ,
μμμμ, πολλά θελω να πω, αλλά θα περιοριστώ σε λίγα.
Την αυτοκατάταξη του ΔΧ στους έξυπνους δεν την "διάβασα", μια και ο ίδιος φροντίζει να ορίσει τη βλακεία σαν κοινό τόπο συνάντησης όλων ανεξαιρέτως.
Η εξουσία ( η νομή, η διατηρηση, η άσκηση, η διεκδίκηση) όχι δεν ειναι ζήτημα εξυπνάδας ή βλακείας, δεν ανέφερα κάτι τέτοιο. Είναι ζήτημα ταξικό (είμαι παλιομοδίτισσα). Παρόλα αυτά κάθε (ταξικό) σύστημα έχει τις ιδιαιτερότητές του, πχ εδώ έχουμε μια ωραιότατη κληρονομική "δημοκρατία" που ευνοεί την ανάδειξη των βλακών (Κυριάκος included :).
Αλλού ένα (διε)φθαρμένο σύστημα ευνοεί την ανάδειξη πετυχημένων (στον τομέα τους) βλακών, πχ Μπερλουσκόνι.
Θα ήταν ευχής έργο αν η ταξική θέση καθόριζε την πολιτική στάση. Έχω την υπόνοια πως με αυτούς που ψηφίζουμε δεν αξίζουμε και το βραβείο εξυπνάδας..
Εν κατακλείδι, αυτό που θεωρώ θετικό στο βιβλίο, είναι ότι στην τελική, η βλακεία ξεφέυγει από την κυριολεκτική έννοιά της και από ανόητες μετρησεις του ΙQ και αγγίζει την ουσία, αποκτά συνώνυμα όπως το αχόρταγο προσωπικό συμφέρον, η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, η λαιμαργία της εξουσίας κλπ.
ΥΓ φυσικά εννόησα το χιουμορ, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση και apres les vacances :)
Apres les vacances, έχετε δίκιο witch!
Άλλωστε έχει εκδηλωθεί έντονο ενδιαφέρον για το θέμα!
Δημοσίευση σχολίου