Το όνειρο του Μπαρής

Συνεχίζεις να μαγειρεύεις ασουρέ; Είπα ασουρέ και το θυμήθηκα. Σε είδα πάλι στ’ όνειρό μου. Αν θέλεις, άκουσε να σ’ το εξηγήσω.
Ψήνεις ασουρέ μέσα σ’ ένα μεγάλο καζάνι. Θυμάσαι πώς το έψηνες όταν ήσουν εδώ, έτσι ακριβώς. Πόσο το διασκεδάζαμε, όταν ξύναμε μαζί τον πάτο του καζανιού! Αν το ψήσεις εκεί έξω που βρίσκεσαι, με ποιον θα ξύσεις τον πάτο; Μην τον ξύσεις μ’ άλλο παιδί. Ίσως να είναι συναχωμένο. Μπορεί να κολλήσεις. Την ώρα που μαγειρεύεις τον ασουρέ, εγώ περιμένω δίπλα σου. Για να τον αδειάσεις στα κύπελλα μόλις είναι έτοιμος και μετά να ξύσουμε τον πάτο του καζανιού μαζί. Μετά ακούγονται ξαφνικά φωνές από σφυρίχτρες. Και να σου κάποιος που βαράει την πόρτα πολύ έντονα. Εσύ μου λες:
«Πάμε να κρυφτούμε γρήγορα».
Πρώτα θέλεις να κρύψεις εμένα. Μπαίνω κάτω απ’ το τραπέζι. Όμως δεν γίνεται. Το τραπέζι δεν έχει κάλυμμα. Φαίνομαι από παντού. Ψάχνεις μια θέση να κρυφτείς, δεν υπάρχει! Εκείνη τη στιγμή πέφτουν πολλές γροθιές πάνω στην πόρτα. Όπου να ‘ναι θα σπάσουν την πόρτα. Ξαφνικά η ματιά σου πέφτει στο καζάνι του ασουρέ.
«Μπρος, εδώ μέσα», μου λες.
Πηδάω μέσα στο καζάνι πολύ γρήγορα. Κλείνεις το καπάκι. Σε παρατηρώ απ’ τη χαραμάδα. Άντε, κάνε γρήγορα, κρύψου κι εσύ Ιντζή! Κρύψου, όπως όταν παίζαμε κρυφτό. Να μην μπορέσουν να σε βρουν. Η πόρτα του ντουλαπιού δεν κλείνει. Θα σε δουν αμέσως. Η βαλίτσα είναι πολύ μικρή. Δεν χωράς εκεί μέσα. Σε βλέπω να κοιτάζεις προς το παράθυρο. Είναι ανοιχτό. Μου φαίνεται πως θα πηδήξεις απ’ εκεί και θα το σκάσεις. Εμένα μη μ’ αφήνεις! Σου φωνάζω απ’ τη χαραμάδα του καζανιού:
«Ιντζή, μη μ’ αφήνεις. Μη φύγεις χωρίς εμένα!»
Ξύπνησα φωνάζοντας έτσι.

Φεριντέ Τσιτσέκογλου
Μην πυροβολείτε το χαρταετό
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, 1998

-----------------------------------------------------------
Δεν ήξερα ποιο απόσπασμα να διαλέξω και είπα να βάλω πάλι τον παράγοντα μαγειρική να με βγάλει από τη δύσκολη θέση.

Μέσα από το βιβλίο της Τσιτσέκογλου, βλέπουμε τον Μπαρής, γιο κρατούμενης, να γνωρίζει τη ζωή μέσα από τη φυλακή. Εμείς οι αναγνώστες, πάλι, μέσω του αγοριού και των επιστολών του ψηλαφίζουμε τη ζωή του Μπαρής και των κρατουμένων μέσα στη φυλακή, τον καθημερινό αγώνα τους.
Η συγγραφέας, εμπνεύστηκε από τη δική της φυλάκιση (από τη χούντα του Κενάν Εβρέν) και έγραψε αυτό το διήγημα το 1986. Το διήγημα έγινε σενάριο και το σενάριο ταινία που βραβεύτηκε στις Κάννες. Φαντάζομαι ότι λόγω αυτής της βράβευσης μεταφράστηκε και στα ελληνικά και είχα την τύχη να το διαβάσω, 10 χρόνια πριν*.
Μια δυνατή διαμαρτυρία -δοσμένη με ένα τρυφερό αλλά ταυτόχρονα ρεαλιστικό τρόπο- για τους ανθρώπους που στην Τουρκία αλλά και αλλού, εξακολουθούν να ονειρεύονται (έναν κόσμο όπου οι χαρταετοί δε θα πυροβολούνται) να διεκδικούν, να αντιστέκονται, και γι’ αυτό να φυλακίζονται.

*Πριν λίγες μέρες έπεσα πάνω του, ψάχνοντας ένα βιβλίο με βολικό σχήμα για να με συνοδεύει στις μετακινήσεις μου με τα ΜΜΜ (ειδική κατηγορία βιβλίων αυτή...) και το ξαναδιάβασα (σπανίως διπλοδιαβάζω, εκτός από ποίηση).