Οι κεφτέδες της Φλώρας

-Ρίγανη;
-Στο κίτρινο δοχείο.
-Δυόσμος;
-Στο άλλο κίτρινο δοχείο. Γράφουν απάνω.
Δευτέρα πρωί, στις εννιά, ενώ ο άντρας της επέβλεπε τη φόρτωση, η Φλώρα Αυγουστή μπούκαρε στις κουζίνες του φορτηγού, έβγαλε τη βέρα της σ’ ένα άδειο πιάτο, σήκωσε τα μανίκια, φόρεσε ποδιά κι έπιασε να ζυμώνει τρία κιλά κιμά, για να φιλέψει το πλήρωμα κεφτέδες από γυναικεία χέρια.
-Τα αντρικά δηλαδή δεν πιάνουνε; Φοβάμαι πως πλάκωσε κεχαγιάς στις κατσαρόλες μου, μουρμούρισε ο μάγειρας στον παραμάγειρα.
Ο ντροπαλός τριαντάρης τον άκουσε με κατανόηση, αποσύρθηκε σε μια γωνιά να μην πολυφαίνεται και σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να καθαρίσει ένα πεντόκιλο τσουβαλάκι σουσάμι, να υπάρχει, για ψωμιά και κουλούρια προσεχώς. […]
Ο Γεράσιμος Σιακαντάρης γνώριζε την επιχείρηση γυναικείοι κεφτέδες αποβραδίς, που είχε λάβει εντολή να ξεπαγώσει τον κιμά και για να πάρει δυνάμεις να αντιμετωπίσει τον εισβολέα […]
Η είσοδος της καπετάνισσας του είχε χαλάσει τη διάθεση. Δεν του άρεσε το στυλάκι της και ο βαθμός της άνεσής της μέσα στις κουζίνες του. Έπρεπε να είναι πιο μαζεμένη, να μη στροβιλίζεται με τόσον αέρα ανάμεσα στους πάγκους με τις λαμαρίνες του, να μην ψαχουλεύει στα ντουλάπια του, να μην ανακατώνει στα ράφια τα αρωματικά του, για να μην τον φέρει στο αμήν και την πετάξει κι αυτήν και το δώρο της, μια φλωρίστικη γραβάτα με ροζ καβουροδαγκάνες, μέσα στο φούρνο που περίμενε τα δύο ταψιά με τα μακαρόνια ογκρατέν του.

Ιωάννα Καρυστιάνη
Σουέλ
ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ, 2006

------------------------------------------------------------------
Διάλεξα ένα μαγειρικό απόσπασμα από το βιβλίο, γιατί έχουμε και τις αδυναμίες μας, πώς να το κάνουμε.
Το Σουέλ το διάβασα το καλοκαίρι. Γενικά μου αρέσει η Καρυστιάνη (τώρα πια έχω διαβάσει όλα της τα βιβλία). Ξεκίνησα από το Κουστούμι στο χώμα και δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Και όχι μόνο επειδή είμαι από τα Χανιά.
Στη συνέχεια διάβασα τη Μικρά Αγγλία. Τότε σιγουρεύτηκα πόση δουλειά κρύβουν τα βιβλία της για να μπορούν να σκύβουν πάνω σε διαφορετικά αντικείμενα με τόση λεπτομέρεια (όση εγώ μπορώ να ελέγξω, τουλάχιστον). Με το Σουέλ, ενυπωσιάστηκα. Έλεγα ότι η γλώσσα αυτή δεν μπορεί παρά να είναι ναυτικού. Κάθε λέξη φαινόταν να κρύβει πίσω της χρόνια ζωής πάνω στα καράβια.
Την ίδια αίσθηση μου μετέφερε και ο πατέρας μου "σα να το 'χει γράψει καπετάνιος, όχι γυναίκα", μου είπε, και εκείνος είχε και μια επαφή με τη θάλασσα και τους ανθρώπους της. Μου σχολίασε την υπερβολή σε κάποια σημεία, όπως λέει και ο teleologikos αλλά εγώ μπορώ να τα αποδώσω στην λογοτεχνική αδεία και δεν με ενοχλούν καθόλου. Ίσως να είμαι "δεκτικός αναγνώστης" όπως λέει η Σταυρούλα Σκαλίδη, ίσως επειδή όταν το διάβασα δεν είχα ιδέα ότι έχει διχάσει κριτικούς και αναγνώστες. Δεν ήξερα τι είναι Σουέλ, ούτε είχε πάρει τ' αυτί μου το "μυστικό" του βιβλίου, το έμαθα μαζί με τη Φλώρα, τη γυναίκα του πρωταγωνιστή.
Ψάχνοντας να βρω φωτογραφία γι' αυτό το post, έπεσα πάνω στην κριτική της anagnostria, με την οποία γενικά συμφωνώ.

Εννοείται ότι δεν κάνω κριτική με το παραπάνω κείμενο, βιβλιοπρόταση κάνω. Και μάλιστα θα πρότεινα -σε όποιον μπορεί να ενδιαφέρεται- να ξεκινήσει από το βιβλίο και να περάσει στις κριτικές και όχι το αντίστροφο.