Δολοφόνοι!

.
Οργή, αγανάκτηση και φρίκη.
Δεν καλύπτομαι από την "έκφραση της οδύνης" των πολιτικών. Αν μπορούσαν να το κουκουλώσουν θα το έκαναν. Είναι όμως τόσο εξώφθαλμη η στυγνή, απροσχημάτιστη, εν ψυχρώ δολοφονία, που δεν καλύπτεται με τη μέθοδο της ζαρντινιέρας. Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί έρχεται να προστεθεί στη λίστα των θυμάτων της αστυνομικής βίας, της αυθαιρεσίας, της κρατικής τρομοκρατίας. Και όλοι αυτοί "είναι συντετριμμένοι", όχι βέβαια από τη δολοφονία αλλά από το "περιστατικό". Με πλημμυρίζουν συναισθήματα και δεν μπορώ να τα βάλω σε μια σειρά... Αηδία για την κυβέρνηση της ΝΔ που "θα τιμωρήσει παραδειγματικά", αηδία για το ΠΑΣΟΚ που ζητά "παραδειγματική τιμωρία" (ησύχασα τώρα, επί των ημερών τους δεν δολοφονήθηκε ο Καλτεζάς από τον Μελίστα;) πακέτο με εκλογές.
Κι απ' την άλλη, πάλι σε πρώτο πλάνο "οι καταστροφές", "οι περιουσίες", οι "βανδαλισμοί". Στο χωριό μου αυτό το λένε αποπροσανατολισμό. Αλλά, ακόμα και γι' αυτά ποιος φταίει, άραγε; Μήπως αυτοί που στερούν από το λαό την αξιοπρεπή διαβίωση με μισθούς και συντάξεις πείνας; Μήπως αυτοί που πνίγουν στο δακρυγόνο κάθε διαδήλωση; Αυτοί που στήνουν δικαστήρια για μαθητές και απεργούς; Διαφωνώ με τις λογικές βεντέτας και υποστηρίζω την απάντηση με διαδικασίες κινήματος και όχι με ατομικές-"δυναμικές" ενέργειες αλλά, συγχωρέστε με, δεν μπορώ να βάλω στην ίδια ζυγαριά ζωές και περιουσίες.
Σήμερα το απόγευμα νέες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, την Τρίτη η κηδεία, την Τετάρτη η πανεργατική απεργία που παίρνει πια (και) άλλα χαρακτηριστικά. Τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω τον Αλέξη στην οικογένειά του και τους συμμαθητές του αλλά η δημοκρατική μας ευαισθησία μας οδηγεί στο δρόμο για την καταγγελία των κατασταλτικών μηχανισμών που έφτασαν στο σημείο να βαράνε στο ψαχνό και ανεξέλεγκτα.
.
.