Οι λύκοι κι αν εγέρασαν...

.
Τρία 24ωρα πριν την επιθυμητή ημέρα εξόδου δεν υπήρχε τραπέζι ούτε για δείγμα. Με τη σκέψη ότι ο επιμένων -καμιά φορά- νικά, η γράφουσα μετά παρέας αποφάσισε να το ρισκάρει και επισκέφθηκε την ΑΚΤΗ στην Πειραιώς αποφασισμένη να τη βγάλει στο όρθιο (παίρνοντας άλλους τρεις στο λαιμό της) προκειμένου να ξαναθυμηθεί, μουσικά, την εφηβεία της.

Παπακωνσταντίνου, Μπουλάς, Ζουγανέλης μαζί με Μαχαιρίτσα και Σταρόβα.
Ο επιμένων -που έλεγα παραπάνω- τελικά ενίκησε, καθώς βρέθηκε τραπέζι επιτόπου στο οποίο και προσγειωθήκαμε (στην κυριολεξία). Σε εξαίρετη -εγγύτατη στη σκηνή- θέση, αγκαλιά όμως με τους παρακείμενους θαμώνες (απίστευτα στριμόκωλα λέμεεεεεεε).

Δεν ξέρω αν το πρόγραμμα είναι καλό. Ξέρω, όμως, ότι δεν έβαλα γλώσσα μέσα μου από το τραγούδι, ότι ταξίδεψα χρόόόνια πίσω χωρίς να νιώθω κατάθλιψη (πώς μεγαλώσαμε έτσι και τέτοια). Απολαυστικό αυτό.
Ο Παπακωνσταντίνου τα λέει ΟΛΑ και το διασκεδάζει αφάνταστα. Κάτι κυρίες πίσω σχολίαζαν ρυτίδες, κοιλίτσα και άλλα που δεν με άγγιξαν, σε αντίθεση με τη φωνή καμπάνα, το βλέμμα εφήβου και το απίστευτο συναίσθημα που εισέπραττα.

Το χιούμορ του Ζουγανέλη ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα του στυλ μου αλλά κάνει μια απολαυστική μίνι-σάτιρα στους υπόλοιπους που ακόμα θυμάμαι και γελάω. Έκπληξη που δεν είπε τον -cult- "Μακρυμάλλη".
Ο Μπουλάς ήρεμη δύναμη, ο Μαχαιρίτσας λίγο βαρύς (αλλά έτσι είναι πάντα και έχουμε συνηθίσει), ο Σταρόβας λιτά απολαυστικός και πράγματι πολύ καλός κιθαρίστας (αν πω ότι στο στυλ μου θύμισε τον Gilmour θα πέσει πρόγκα;).

Εξαίρετη στη φωνή (και πανέμορφη, επίσης) η Τάνια Κικίδου.
Οι μουσικοί ένας κι ένας, γνώριμοι οι περισσότεροι από τα παλιά.

Τι κι αν το μαγαζί έχει ατμόσφαιρα "μπουζουκλερί", στριμωξίδι κ.λπ. ("μαγαζί" με τα όλα του, δηλαδή...) εγώ κρατάω την ουσία (κι ονειρεύομαι) και αποφαίνομαι ότι το όλο (σχεδόν 4ωρο) θέαμα αξίζει. Αν και στην κερκίδα ή το χορτάρι του Δημοτικού Σταδίου Χανίων, πίσω στα 80's, ένιωθα (ακόμα) καλύτερα...