"Η φωτιά καίει μέσα μας"

Με τις καταλήψεις κτιρίων έχω κάποιες ενστάσεις. Κυρίως μου τη δίνει η περιχαράκωση και η εσωστρέφεια που συχνά τις χαρακτηρίζει και οι αυταπάτες που ίσως καλλιεργούνται από τη δημιουργία "νησίδων αυτοοργάνωσης".

Δεν παύουν όμως να είναι μορφές αντίστασης και διαμαρτυρίας και ως τέτοιες τις στηρίζω ανεπιφύλακτα.

Η κατάληψη του κτήματος Πραπόπουλου στο Χαλάνδρι έχει και κάτι παραπάνω, πέρα από το μήνυμα αντίστασης στην τσιμεντοποίηση ενός ακόμα ελεύθερου χώρου στο πολύπαθο -τέως- προάστιο. Είναι μια κατάληψη εξωστρεφής και καλά γειωμένη στη γειτονιά. Τα παιδιά έχουν μεράκι, είναι δημιουργικά, ανοίγονται στον κόσμο με συζητήσεις και εκδηλώσεις που αφορούν τον κόσμο της γειτονιάς, τον εμπνέουν να συμμετέχει ενεργά. Και όταν λέω κόσμο της γειτονιάς το εννοώ: όχι μόνο νεολαίοι αλλά και οικογένειες, συνταξιούχοι όλοι μέσα! Προβολές ταινιών, συναυλίες, ρεμπέτικα γλέντια, Κούλουμα και πέταγμα χαρταετού, παραστάσεις Καραγκιόζη, κουκλοθέατρο για παιδιά, τι να πρωτοθυμηθώ.

Αυτή η ζωντάνια, λοιπόν, δεν πολυάρεσε σε κάποιους. Από την αρχή. Απόπειρες τρομοκράτησης; Πολλές, όσα και τα συμφέροντα που γεννά μια τέτοια έκταση φιλέτο δίπλα στη Ρεματιά.
Εκτός, όμως, από τις "αρχές" ενοχλήθηκαν φαίνεται και άλλοι. Έτσι στον μακρύ κατάλογο βανδαλισμών, επιθέσεων, διαρρήξεων σε διάφορους χώρους που στεγάζουν συλλογικότητες κοινωνικού προβληματισμού έρχεται να προστεθεί και ο εμπρησμός του κτιρίου* στο κτήμα Πραπόπουλου, τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου...

Στο blog της κατάληψης θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων -δυστυχώς- και φωτογραφίες από την καταστροφή.
Αλλά και την υπόσχεση:

"Η φωτιά δεν μας καίει!
Η φωτιά καίει μέσα μας!"

Μαζί σας, παιδιά.

*Αφαιρέθηκε και ο σκληρός δίσκος του υπολογιστή. Αυτό το αναφέρω χωρίς περαιτέρω σχόλια.