«Ωραίος ο μπουφές, ωραίος κι ο καφές, ωραία κι η κυρία…»

Πρέπει να έχουν περάσει 20+ χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα στο Κύτταρο. Για τον Πανούση τότε. Ακόμα το θυμάμαι (ξεχνιέται ο Πανούσης;)
Και γύρω στα 10 χρόνια που είχα να δω τους Χειμερινούς Κολυμβητές live.
Αυτά πέρασαν από το μυαλό μου την (περασμένη) Παρασκευή όταν είδα την αφίσα:

Αλλά αμέσως προσγειώθηκα στην πραγματικότητα της έλλειψης μπειμπισίτινγκ. Ίσως την άλλη εβδομάδα, παρηγορήθηκα.

Το βράδυ είχε γενέθλια ο μπαμπάς μου, μετά τα κεράκια μας λένε «Δεν αφήνετε το παιδί εδώ να κοιμηθεί;». Το παιδί άλλο που δεν ήθελε, οπότε εμείς βρεθήκαμε αυτόματα στο αυτοκίνητο με προορισμό την Ηπείρου και το Κύτταρο.

11 και κάτι ήμασταν εκεί (στις 10μμ υποτίθεται η έναρξη, ε, ήταν και πρεμιέρα...). Ίσα που προλάβαμε να βολευτούμε και ξεκίνησε το πρόγραμμα. Πρόγραμμα τρόπος του λέγειν. Αυτούς τους ανθρώπους είναι σαν να τους έχεις καλέσει σπίτι σου, να έχετε πιει καναδυό κρασάκια και να τους ήρθε να πουν μερικά τραγουδάκια με την παρέα.

Ο Μπακιρτζής να λέει ιστορίες (αστείρευτος όπως πάντα), οι υπόλοιποι, ενίοτε, να συμπληρώνουν και τσουπ να ξεπηδάνε από το κοινό οι γνωστοί-άγνωστοι φίλοι τους για ένα γκεστ.

Το κοινό να ζητά τραγούδια, να συμμετέχει, σχεδόν σε ξαφνιάζει που υπάρχει το υπερυψωμένο της σκηνής (αν βρεθείς μπροστά μπροστά πιάνεις και κουβέντα με το Μπακιρτζή (την ώρα του «προγράμματος») αλλά ξελαιμιάζεσαι. Και φυσικά έχεις τη βεβαιότητα ότι και κάθε βράδυ να πηγαίνεις ποτέ δεν θα δεις/ακούσεις τα ίδια.
Ακούσαμε κυρίως τραγούδια από τους τελευταίους δίσκους Η μαστοράντζα του Ερντενμπίλ και Το πέρασμά σου, από τον «Κατά γυναικών» που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα, και κάποια παλαιότερα (και πολύ αγαπημένα μας).
Αυτή τη φορά είναι μαζί τους ο Θοδωρής Ρέλλος (των Mode Plagal) με το σαξόφωνο και το κλαρίνο του και η Μάρθα Μαυροειδή μια νεαρή κοπέλα με καταπληκτική φωνή, την οποία απολαύσαμε σε δύο τραγούδια.

Κατά τις 02:00 τελειώνουν (λίγο μας φάνηκε).
Αν ενδιαφέρεστε τους προλαβαίνετε αυτό το παρασκευοσάββατο.

Υ.Γ. Ο τίτλος του post (που με δυο λόγια εκφράζει και τις εντυπώσεις μας από την παράσταση) είναι από τραγούδι του σχήματος που δεν πάψαμε να σιγοτραγουδάμε στη συνέχεια της βραδιάς στο Batman (όχι που θα γυρίζαμε σπίτι...:))